Uwaga – czytasz drugą część artykułu. Pierwszą znajdziesz tutaj.
Broń palna
Mamy tu do czynienia z o wiele bardziej drażliwą materią a grunt naszych rozważań staje się bardziej grząski. Musimy więc bardzo sztywno trzymać się wyznaczonych nam ścieżek, a ewentualne wątpliwości dla własnego dobra rozstrzygać na swoją niekorzyść. Przykładem tego jest już sama definicja broni palnej zawarta w ustawie. W art. 7 ustawy czytamy:
1. W rozumieniu ustawy bronią palną jest każda przenośna broń lufowa, która miota, jest przeznaczona do miotania lub może być przystosowana do miotania jednego lub większej liczby pocisków lub substancji w wyniku działania materiału miotającego.
1a. W rozumieniu ustawy za dający się przystosować do miotania jednego lub większej liczby pocisków lub substancji w wyniku działania materiału miotającego uznaje się przedmiot, który ze względu na swoją budowę lub materiał, z którego jest wykonany, może być łatwo przerobiony w celu miotania.
Z naszego kolekcjonerskiego punktu widzenia ustęp 1a mówi w zasadzie tyle co: „pozamiatane”. Dysponując wiedzą fachową w zakresie budowy broni palnej stwierdzam, że w najbliższym skupie złomu jestem w stanie zebrać około 100 kg półfabrykatów, które przy pomocy podstawowych narzędzi ślusarskich można przystosować do owego miotania tych czy innych pocisków. Należałoby zatem pozamykać personel wszystkich skupów złomu, nie mówiąc o kolekcjonerach militariów. Pomimo drobnych „kwiatków” ustawa o broni i amunicji jest dokumentem racjonalnym z punktu widzenia zapewnienia obywatelom bezpieczeństwa i porządku publicznego więc absolutnie nie będziemy go krytykowali. Skupimy się zatem na tym co nam wolno bez żadnych wątpliwości, tak abyśmy uzmysłowili sobie, że musimy sztywno trzymać się zasad i litery prawa.
Czytaj dalej →
Dodaj eksponat
