Bagnet brytyjski P-1913.

Właściwie jest to bardziej amerykański bagnet, niż brytyjski, bo produkowano go wyłącznie w USA. Produkowały go dwie amerykańskie firmy – Winchester, oraz Remington.

Bagnet przeznaczono do nowej wersji karabinu, w którym miały być połączone najlepsze cechy brytyjskiego Enfielda z niemieckim Mauserem. Konstrukcja bagnetu oparta została na brytyjskim bagnecie P-1907.

Bagnetu P-1913 nie da się założyć na karabin Enfield P-1907, bo pierścień w jelcu obu bagnetów był całkiem inny. W P-1907 oczko jelca znajdowało się zaraz przy głowni i obejmowało okrągły czop znajdujący się pod lufą karabinu. Jelec bagnetu P-1913 sięgał wyżej i obejmował lufę. By się użytkownikom nie myliły karabiny z bagnetami na okładzinach amerykańskiego nacięto dwa podłużne karby, których nie było w bagnetach wzoru brytyjskiego.



Karabin, jak i bagnet opracowano w roku 1913 i produkowano go na potrzeby brytyjskiego Departamentu Wojny (wyprodukowano 1 242 500 sztuk).

Pewną ilość broni (545 000 szt.) odsprzedano z powrotem do USA. W bagnetach tych starto brytyjskie punce i nabito nowe- amerykańskie (gorejący granat, oraz głowa orła i litery U.S.).

W roku 1917 , wraz z przystąpieniem USA do I Wojny Światowej zdecydowano się na wprowadzenie karabinu P-14 do armii USA. Zmieniono kaliber na 303, na 30 cala, ale bagnet został bez zmian.

Kontrakt z rządem na produkcję tej broni dla potrzeb wojsk USA podpisały także Remington, oraz Winchester. Winchester wyprodukował 400 000 sztuk, Remington – 1 565 500.

W USA w czasie I WW nastąpiła zmiana w oznaczaniu tych bagnetów- wzór ten nazwano U.S Bayonet Model of 1917