Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny”

Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” − polskie odznaczenie wojskowe, odznaczenie ministerialne, przyznawane za nienaganną długoletnią służbę lub pracę w wojsku.

Po raz pierwszy medal został ustanowiony w 1951, od tej pory szczegółowe zasady jego nadawania i ranga odznaczenia ulegały zmianom. Do 1968 było to odznaczenie państwowe nadawane przez głowę państwa, od 1968 do chwili obecnej − odznaczenie ministerialne, nadawane przez Ministra Obrony Narodowej.

1951-1960

Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” został ustanowiony przez Sejm PRL ustawą z dnia 26 maja 1951 w celu wyróżnienia żołnierzy za długoletnią i nienaganną służbę w Siłach Zbrojnych[1][2]. Medal dzielił się trzy stopnie: złoty, srebrny, brązowy. Nadawano go początkowo jedynie żołnierzom w czynnej służbie wojskowej, którzy nienagannie przesłużyli w Siłach Zbrojnych PRL:

piętnaście lat (złoty),

dziesięć lat (srebrny),

pięć lat (brązowy medal).

Medal mógł być nadany w każdym stopniu tylko raz. Nadawał go Prezydent RP, a od 1952 Rada Państwa na wniosek Ministra Obrony Narodowej lub Ministra Bezpieczeństwa Publicznego (żołnierzom wojsk wewnętrznych). Rozporządzeniem Rady Ministrów z 11 sierpnia 1951 nadano medalowi statut, określający m.in. zasady zaliczania okresów służby. Medal nadawano z okazji Święta Wojska Polskiego (wówczas 12 października).