Krótki przegląd mijającego tygodnia (23.11)

Kolejny etap budowy Muzeum Józefa Piłsudskiego zakończony

Zakończył się drugi, spośród trzech etapów budowy nowej siedziby Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. Nowoczesna instytucja powstaje w słynnym dworku marszałka „Milusin”, w którym Piłsudski wraz z rodziną zamieszkiwał od 1923 r. Nowy budynek osiągnął już stan surowy zamknięty, podczas uroczystości zakończenia kolejnego etapu jego budowy został zaprezentowany parter wraz z zabytkowym umeblowaniem, w tym odzyskanymi w 2015 r. meblami pochodzącymi z dawnego salonu rodziny Piłsudskich. Zaprezentowano również wyremontowany budynek „Willi Bzów” oraz wystawę darów pozyskanych przez Muzeum. – Możemy dzisiaj z dumą, symbolicznie zameldować Marszałkowi, że my szanujemy przeszłość i w związku z tym zasługujemy na szacunek teraźniejszości i mamy prawo do przyszłości – powiedział wicepremier Piotr Gliński. Zakończenie prac objętych kontraktem z PORR (nowy budynek, „Willa Bzów” i teren zielony) planowane jest w połowie przyszłego roku. Zakończenie pozostałych prac na przełomie 2019 i 2020 r.

Śladami XIX-wiecznego Poznania

W Poznaniu powstaje nowa atrakcja turystyczna, tzw. Szlak Pozytywistyczny. Na jego trasie znajdą się m.in. Centrum sztuki i handlu Stary Browar, Elektrociepłownia Garbary, Gazownia, Rzeźnia, czy dawna zajezdnia MPK. Szlak ma wyeksponować miejsca związane z rozwojem przemysłowym XIX-wiecznego Poznania. Przebieg szlaku ma ponadto wzmocnić i wyeksponować rangę poznańskich rynków: Jeżyckiego, Łazarskiego, Wildeckiego i Bernardyńskiego. Dodatkowo, ma ożywić ulice: Kraszewskiego, Głogowską, Górna Wilda i Garbary. Długość trasy wyniesie ok. 8 kilometrów. Aby móc w pełni zrealizować planowaną trasę, zachowując jej ciągłość, niezbędna jest realizacja zielonej kładki nad torami kolejowymi, łączącej Wildę i Łazarz. Takie rozwiązanie zaproponowane zostało w projekcie nowej dzielnicy Wolne Tory – podał magistrat. Już nie możemy doczekać się efektów realizacji projektu.

Najstarsza zachowana świątynia w rejonie Zatoki Perskiej

Polsko-kuwejcki zespół archeologów prowadzący poszukiwania w północnym Kuwejcie, na pustyni Al-Subijah, w rejonie Zatoki Perskiej odnalazł właśnie najstarszą zachowaną świątynię z tych terenów. Budowla została zlokalizowania w obszarze pradziejowej osady „Bahra 1” (2 poł. VI w p.n.e., tereny starożytnej Mezopotamii) i jest datowana na ponad 7 tys. lat. To najstarsza do tej pory odkryta w rejonie Zatoki Perskiej budowla, która ma jakiś związek z kultem, a zatem jest to świątynia – mówi prof. Piotr Bieliński z Centrum Archeologii Śródziemnomorskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Świadczy o tym, charakterystyczne dla miejsc kultu w tym rejonie świata, otoczenie budynku na rzucie prostokąta kolistym murem, z paleniskiem w centrum. Co ciekawe, w pobliżu świątyni archeolodzy odsłonili również pozostałości dużych fragmentów usytuowanej w centrum osady przestrzeni niezabudowanej, otoczonej przynajmniej z trzech stron zwartą zabudową. To nietypowe rozwiązanie, które poddawane będzie pogłębionym badaniom naukowym.

O replice tatarskiego symbolu władzy słów kilka

Replika buńczuka 1. szwadronu tatarskiego 13. Pułku Ułanów Wileńskich powstała dzięki inicjatywie członków Związku Tatarów RP. Buńczuk – drzewiec zwieńczony kulą, ze zwisającymi pękami końskiego włosia – to wojskowy symbol tatarskiej władzy. Ten wykonany z inicjatywy ZTRP, wzorowany jest na buńczuku szwadronu jazdy tatarskiej 13. Pułku Ułanów Wileńskich, stacjonującego przed wojną w Nowej Wilejce k. Wilna. Odtworzony na podstawie archiwalnych źródeł, bogato zdobiony janczarami (dzwonkami), ma pełnić funkcje reprezentacyjne podczas ważnych dla tatarskiej społeczności uroczystości. Replika na stałe będzie przechowywana w siedzibie Związku w Bohonikach (woj. podlaskie).

Głowy wawelskie Dunikowskiego na specjalnej ekspozycji

Na Zamku Królewskim na Wawelu można już oglądać wystawę czasową “Głów wawelskich”, stworzonych przez Xawerego Dunikowskiego. Wystawa opowiada historię powstania cyklu oraz ukazuje artystyczny dialog XX-wiecznego rzeźbiarza z historycznym, renesansowym dziełem. “Głowy wawelskie” Dunikowskiego należały do wielkiego programu urządzenia wnętrz zamku wawelskiego. Miały w 1925 r. trafić na strop odnawianej wówczas sali Poselskiej, gdzie z oryginalnego XVI-wiecznego zespołu zachowało się jedynie 30 rzeźb autorstwa Sebastiana Tauerbacha i Hansa Snycerza. Rzeźby Dunikowskiego, wykonane w drewnie, zostały tylko na krótko umieszczone w stropie sali Poselskiej w związku z wizytą prezydenta Ignacego Mościckiego w Krakowie w 1927 r. Mimo przerwania współpracy wykonane przez rzeźbiarza dzieła splotły się nierozerwalnie z historią odnawiania zamku i sali Poselskiej.

[mailerlite_form form_id=4]

 

 

Podziel się tym artykułem!

Dodaj komentarz

Uwaga! Komentarze nie są publikowane automatycznie! Twój komentarz będzie widoczny po zatwierdzeniu przez moderatora