Oczywiście znamy je dobrze. Używamy ich na przykład przy ozdobnym pakowaniu prezentów. Ale zapomnieliśmy już, że kiedyś wstążki stanowiły powszechny element ubioru, zarówno damskiego, dziecięcego, jak i męskiego. Znajdowały praktyczne zastosowanie tam, gdzie trzeba było coś związać, zapiąć, połączyć, podwiązać, dopasować. Były niezbędne, kiedy nie było jeszcze elastycznych tkanin, zamków błyskawicznych i innych odzieżowych odkryć ułatwiających życie. Przy okazji pełniły oczywiście funkcję dekoracyjną.

Ogromną zaletą wstążek była… ich cena. Przecież to tylko wąski pasek materiału. Nie musi to być nawet najdroższy materiał, żeby był efektowny. Ozdobę stanowi już samo jego wiązanie. Wstążkami zdobić strój mogli i bogaci, i biedni. Wpleciona we włosy nawet skromna wstążka mogła być swojego rodzaju odpowiednikiem biżuterii używanej do zdobienia włosów i strojów w wyższych sferach. Wstążki mogły być wąskie lub szerokie (mówimy wtedy o szarfach), gładkie lub wzorzyste, bawełniane, jedwabne, taftowe czy aksamitne (tzw. aksamitki). Zależnie od rodzaju zawiązywano je w pasie, na szyi, u rękawów i nogawek, w bieliźnie, w tym w gorsetach, na kapeluszach lub pod brodą dla przytrzymania kapelusza, we włosach Naprawdę wszędzie.

Ze stroju męskiego wstążki zniknęły niemal całkowicie na przestrzeni XIX wieku, z damskiego na przestrzeni wieku XX. Najdłużej zachowały się w modzie dziecięcej, zwłaszcza dziewczęcej. Do mniej więcej połowy XX wieku wstążki wiązane w okazałe kokardy były niezbędnym elementem ubioru dziewczynek. Młodszym wiązano kokardy na czubku głowy, starsze nosiły je na końcu warkoczy.

Dziś tego typu ozdoby wyszły całkowicie z użycia. Pozostałością dawniej wszechobecnych wstążek są w dzisiejszych czasach tylko opaski na kapeluszach, wstążki orderowe i… żałobne czarne opaski na ramię (też zresztą wychodzące już z użycia).

[mailerlite_form form_id=4] Podziel się tym artykułem!