Wiersz dla Marleny Dietrich Iluzjon 1988 Kino 1933

...albo raczej o agentce, w której rolę się wcieliła w filmie "Dishonored".

"Feliks Żmudowski :
MARLENA DIETRICH

X 27. Tajemnica, romans i ojczyzna.
Kino, dramat duszy, muzyka i cyrk.
Dno losu. Salon, perfuma i „on".
Marlena Dietrich, zerwanej struny ostatni ton,
A potem już tylko życia samotnego ścieg...
Kobiela, człowiek, rozbite serce, szpieg!

Może była wielką panią, a może artystką...
Deszcz. Śmierć w lupanarze. Przeraźliwy śmiech.
Alchemia. Pułkownik. Dużo ludzkich twarzy,
I jakiś ból, co tak daleko, daleko się żarzy...
Jedyny przyjaciel, kot, wyśniony z bajki,
I smutna miłość, nikła, ot, dym z fajki.

Szaleństwo, szampan, wojna i żołnierze.
Aeroplany. Sygnał. Obowiązek. Strzał.
Walc, bal maskowy, trucizna i „on"...
I w oczach wyschła męka bijąca we dzwon.
A w końcu sąd, salwa i — skończony ścieg/
Kobieta, człowiek, rozbite serce, szpieg..."

Przedruk wiersza z przedwojennego czasopisma KINO nr 7/1933, który ukazał się ponownie w Iluzjonie nr 3 (31) 1988
Na okładce scena z filmu "Ostatnie Tango w Paryżu" (Marlon Brando, Maria Schneider); na tylnej okładce Isabelle Adjani.

Co do samego wiersza, nie podoba mi się. Pomysł sympatyczny ale realizacja koszmarna. W paru wersach autor chciał zmieścić cały film, nic dziwnego, że nie starczyło miejsca na czasowniki, przymiotniki, porównania etc. Jak to mawiał ostatni Król Polski "Szkoda czasu i atłasu". Po przeczytaniu tego wiersza nikomu nie zechce się obejrzeć filmu, ani pokochać Marleny. Faktem jest, że sam film przebojem nie był; jaki film, taki wiersz ?