JEŹDZIEC PIASTOWSKI

Moneta bita stemplem zwykłym.



We wczesnym okresie piastowskim jazda była częścią drużyny książęcej i była wojskiem zawodowym, opłacanym przez władcę.



Już w początkach jej istnienia sława jazdy polskiej dotarła na krańce Europy, pisał o niej podróżnik i kronikarz Ibrahim Ibn Jakub: „setka znaczy tyle, co dziesięć secin innych wojowników”.

Mieszko I dysponował drużyną 3 tysięcy konnych wojów a Bolesław Chrobry miał ich już 4300.



Jeździec piastowski chronił ciało kurtką wełnianą lub skórzaną zwaną „przeszywanicą”, na którą zakładał zbroję z kolczugi. Chełmy wojów miały kształt stożkowy i wykonane były z dwóch kawałków żelaza oraz wyposażone w tzw. nosal, część chroniącą nos i dolną część twarzy.

Ważnym elementem uzbrojenia były drewniano – skórzane tarcze, ozdabiane malowidłami, które w przyszłości przerodziły się w znaki herbowe.



Najważniejszym rodzajem uzbrojenia były włócznia i krótki miecz do zadawania cięć. Jeździec używał w walce niewielkiego konia, przypominającego dzisiejszego tarpana.



Pierwszą sławną bitwą, stoczoną przez pancernych wojów konnych Mieszka I była bitwa pod Cedynią w 972 roku, z najeźdźczą armią margrabiego Hodona.

Z czasem nastąpiły zmiany w organizacji jazdy. Podczas panowania Bolesława Krzywoustego drużyna przekształciła się w rycerstwo, które w zamian za nadane majątki służyło królowi w boju.



Uzbrojenie ewoluowało w kierunku dłuższych i cięższych mieczy przeznaczonych do zadawania pchnięć, zamiast włóczni zaczęto używać kopii, kolczuga pokrywała całe ciało. Na potrzeby rycerstwa wyhodowano też większe i cięższe konie.

Rycerzowi w boju towarzyszył poczet uzbrojonych sług. Z czasem znaczenie w boju takiego rycerstwa malało, a nasta następcy wojów, szlachta wzywana na pospolite ruszenie traciła na zdolności bojowej względem wojska zaciężnego.