Car Mikolaj I

Rosja.1913. Zn nr Mi 89.



Mikołaj I Pawłowicz (ros. Николай I Павлович) (ur. 6 lipca 1796 w Carskim Siole, zm. 2 marca 1855 w Sankt Petersburgu) – cesarz Rosji od 26 grudnia 1825 (koronowany na cesarza 22 sierpnia 1826 roku), król Polski od 1825 (koronowany na króla Polski 24 maja 1829 roku[2], zdetronizowany przez polski Sejm 25 stycznia 1831), brat Aleksandra I (1777-1825), trzeci syn Pawła I (1754-1801), z dynastii Romanowów. Nazywany Mikołajem I Pałkinem.



Mikołaj I Pawłowicz Romanow

Николай I Павлович

Z Bożej łaski cesarz i samodzierżawca wszechrosyjski, moskiewski, kijowski, włodzimierski, nowogrodzki, car kazański, car astrachański, król polski, car syberyjski, car Chersonezu Taurydzkiego, pan Pskowa i wielki książę smoleński, litewski, wołyński, podolski i fiński, książę estoński, inflancki, kurlandzki i semigalski, żmudzki, białostocki, karelski, twerski, jugorski, permski, wiacki, bułgarski i innych; pan i wielki książę Niżnego Nowogrodu, czernihowski, riazański, połocki, rostowski, jarosławski, biełozierski, udorski, obdorski, kondyjski, witebski, mścisławski, całej Północy zwycięzca, pan Jeveru, kartalińskiej i kabardyńskiej ziemi oraz obwodu Armenii, czerkaskich i górskich książąt i innych pan i zdobywca, następca tronu Norwegii, książę Szlezwiku-Holsztyna, Stormarn, Dithmarschen Oldenburga, etc. etc.