Henryk I Brodaty

Poczet królów i książąt polskich

Numer katalogowy: 3287

Opis: Henryk I Brodaty (1163-1238)

Data wprowadzenia do obiegu: 25.03.1993

Naklad: 1.547.000 szt. Seria (4 zn)

Seria tematyczna (44 zn)



Henryk I Brodaty (Jędrzych I Brodaty) (ur. pomiędzy 1165/1170, zm. 19 marca 1238 w Krośnie Odrzańskim) – książę wrocławski w latach 1201-1238, opolski 1201-1202, kaliski 1206-1207 i od 1234, władca ziemi lubuskiej do 1206, 1210-1218 i od 1230, od 1232 książę krakowski, od 1234 w południowej Wielkopolsce po rzekę Wartę, od 1230 opieka nad Opolem, od 1232 opieka nad Sandomierzem, od 1234 pełnia władzy nad Opolszczyzną (przekazanie Kazimierzowicom w zamian ziemi kaliskiej pod swoim zwierzchnictwem), ze śląskiej linii dynastii Piastów, założyciel tzw. monarchii Henryków Śląskich.

Henryk I Brodaty (w ówczesnej polszczyźnie mówiono Jędrzych, a nie Henryk) był czwartym pod względem starszeństwa synem Bolesława I Wysokiego i Krystyny, jego drugiej małżonki, pochodzącej zapewne z Niemiec. W chwili urodzenia najprawdopodobniej nie był przewidywanym dziedzicem schedy po ojcu (zgodnie z ówczesną praktyką zostałby przeznaczony do stanu duchownego), jednak wobec przedwczesnej śmierci starszych braci (Bolesława, Konrada i Jana) i kariery kościelnej przyrodniego brata Jarosława, już około 1190 r. stał się jedynym spadkobiercą. Wtedy to Bolesław zaczął wprowadzać syna w arkana wielkiej polityki, żeniąc go z Jadwigą (późniejszą świętą), córką księcia Meranu, Bertolda VI, spokrewnioną z cesarzami Niemiec, władcami Węgier, Czech, Austrii i Francji.