W-wa - Krakowskie Przed.- Pałac Prezydencki 1960

OPCJE:
Zdjęcia na licencji:
Eksponaty w kolekcji
42 / 211
<
>
Lata 1960-65

Warszawa. Pałac Prezydencki (również Koniecpolskich, Radziwiłłów, Lubomirskich, Namiestnikowski, Rady Ministrów).
Ze względu na historię, niezwykle ważna budowla warszawska.
Pałac Prezydencki jest największym pałacem w Warszawie. Pierwotnie był to barokowy pałac w stylu rezydencji genueńskich, z pierwszym w Warszawie ogrodem typu włoskiego, schodzącym aż do rzeki Wisły (płynącej w tamtych czasach u podnóża skarpy), przy którym znajdowała się przystań dla statków. Budowę rozpoczął w 1643 hetman wielki koronny Stanisław Koniecpolski, z przeznaczeniem na swoją warszawską rezydencję, ale nie dożył ukończenia budowy. W 1659 pałac kupił marszałek wielki koronny, hrabia Lubomirski, ale już w 1674 sprzedał go Radziwiłłom.
Za Radziwiłłów gmach był częstym miejscem zgromadzeń publicznych, uczt i balów. Jednym z najbardziej znanych mieszkańców pałacu był książę Karol Stanisław II Radziwiłł zwany Panie Kochanku, najzamożniejszy polski magnat II połowy XVIII wieku i jeden z najbogatszych ludzi ówczesnej Europy. Poróżniony z Czartoryskimi i królem Stanisławem Augustem Poniatowskim Radziwiłł przestał bywać w stolicy, a pałac wynajęto na teatr.
Od 1773 w gmachu odbywały się posiedzenia delegacji, która została wyłoniona przez Sejm Rozbiorowy dla przygotowania wspólnie z przedstawicielami trzech mocarstw traktatów I rozbioru Polski. W czasie Sejmu Czteroletniego pałac był siedzibą Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej.
Pałac pozostawał własnością Radziwiłłów do wiosny 1818, kiedy to został odkupiony przez rząd Królestwa Polskiego z przeznaczeniem na siedzibę namiestnika Królestwa Polskiego.
W czasie powstania listopadowego (1830) w pałacu mieszkał dyktator powstania gen. Józef Chłopicki oraz rezydował Rząd Narodowy.
W 1852 w pałacu wybuchł potężny pożar, w wyniku którego całkowitemu zniszczeniu korpus główny (ocalały tylko pomieszczenia parteru chronione masywnymi sklepieniami). Rekonstrukcja pałacu zakończyła się w 1856. W maju tego samego roku w odbudowanym gmachu odbył się wielki bal wydany na cześć cara Aleksandra II przez obywateli Królestwa Polskiego.
W latach 1874-1915 pałac zajmowały biura generała-gubernatora warszawskiego, a jego największą salę – Salę Balową – często udostępniano na wystawy. To właśnie tutaj, w marcu 1879, po raz pierwszy w Warszawie pokazano szerokiej publiczności obraz Jana Matejki „Bitwa pod Grunwaldem”.
Po opuszczeniu Warszawy przez Rosjan w sierpniu 1915 pałac przejęła administracja niemiecka.
Po odzyskaniu niepodległości i remoncie w latach W 1918-1921 pałac stał się oficjalną siedzibą premiera i rządu i zaczął być nazywany Pałacem Rady Ministrów.
W czasie oblężenia Warszawy we wrześniu 1939 gmach został tylko nieznacznie uszkodzony. W latach 1941-1942 w pałacu prowadzono prace budowlane w związku z przekształceniem siedziby polskiego rządu w Deutsches Haus – niemiecką placówkę społeczno-kulturalną z hotelem i kasynem. Prace wykonano jednak bardzo starannie, zatrudniono przy nich m.in. specjalistów zaangażowanych przed wojną w renowację Zamku Królewskiego. Walki toczone w Śródmieściu w 1944 w czasie powstania warszawskiego nie wyrządziły gmachowi żadnych szkód, a wycofujący się Niemcy nie zdążyli wysadzić go w powietrze.
W ocalałym budynku już w 1945 zainstalowały się biura Prezydium Rady Ministrów. Gmach został poddany remontowi i kolejnej przebudowie, która w dużej części przywróciła mu klasycystyczny charakter. Architekci zaakceptowali niektóre zmiany wprowadzone w czasie przebudowy pałacu na Deutsches Haus.
Budynek służył Radzie Ministrów aż do jej przeniesienia do gmachu w Alejach Ujazdowskich. Później spełniał rolę reprezentacyjną. Był wykorzystywany do różnego rodzaju oficjalnych spotkań, szczególnie o charakterze uroczystym, m.in. tutaj wręczano nominacje profesorskie oraz urządzano noworoczne bale będące spotkaniami władzy z artystami.
W 1955 w Sali Kolumnowej pałacu podpisano Układ Warszawski, w 1970 układ o normalizacji stosunków PRL z RFN, a w 1989 toczyły się w niej obrady Okrągłego Stołu.
W 1990 rozpoczął się czteroletni remont pałacu z przeznaczeniem na siedzibę Prezydenta RP i jego Kancelarii. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej podpisał w pałacu m.in. Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej (1997), a także ratyfikował akt o przystąpieniu Polski do NATO (1997), Unii Europejskiej (2003) oraz Traktat lizboński (2009).
Na przestrzeni wieków w pałacu mieszkali lub bywali różni goście (bardziej i mniej znakomici), a wśród nich:
- król Stanisław Leszczyński,
- car Piotr Wielki,
- cesarz Napoleon Bonaparte,
- car Aleksander I,
- car Aleksander II,
- marszałek Hermann Göring
- gubernator Hans Frank,
- prezydenci polscy Lech Wałęsa, Aleksander Kwaśniewski, Lech Kaczyński, Bronisław Komorowski,
- papież Jan Paweł II i Benedykt XVI
- a także liczni premierzy i prezydenci różnych państw odwiedzający Polskę.
(WIKI)
Data dodania: 23 lutego 2013
Datowanie przedmiotu: 1960 - 1965
Miejsce pochodzenia: Polska
Stan eksponatu: Bardzo dobry
Data i sposób nabycia: ?
Data korespondencji: bez obiegu
Numer/sygnatura producenta: Wyd. "RUCH"
Rozmiar: 10 x 14 cm
Pomóż uzupełnić opis Dowiedz się więcej Zauważyłeś błąd lub wiesz coś więcej na temat tego eksponatu?
Zasugeruj właścicielowi poprawiony opis i Zdobądź punkty dla swojego muzeum!
Eksponat został odwiedzony łącznie 770 razy od 23 lutego 2013
Reklama
Dodaj komentarz
Publikowane komentarze są prywatnymi opiniami użytkowników portalu. MyViMu.com nie ponosi odpowiedzialności za ich treść.

Ta witryna korzysta z plików cookies w celu dostosowania zawartości do preferencji użytkownika oraz tworzenia anonimowych statystyk, również przy użyciu usługi Google Analytics. Kliknięcie "Tak, zgadzam się" lub dalsze korzystanie z serwisu bez wybrania żadnej z opcji oznacza akceptację cookies i przetwarzania danych zbieranych automatycznie, zgodnie z Regulaminem.

Kliknij tutaj, jeśli chcesz dowiedzieć się więcej o wykorzystaniu danych zbieranych automatycznie.