Lata 1960-65
Warszawa. Pałac Prezydencki (również Koniecpolskich, Radziwiłłów, Lubomirskich, Namiestnikowski, Rady Ministrów).
Ze względu na historię, niezwykle ważna budowla warszawska.
Pałac Prezydencki jest największym pałacem w Warszawie. Pierwotnie był to barokowy pałac w stylu rezydencji genueńskich, z pierwszym w Warszawie ogrodem typu włoskiego, schodzącym aż do rzeki Wisły (płynącej w tamtych czasach u podnóża skarpy), przy którym znajdowała się przystań dla statków. Budowę rozpoczął w 1643 hetman wielki koronny Stanisław Koniecpolski, z przeznaczeniem na swoją warszawską rezydencję, ale nie dożył ukończenia budowy. W 1659 pałac kupił marszałek wielki koronny, hrabia Lubomirski, ale już w 1674 sprzedał go Radziwiłłom.
Za Radziwiłłów gmach był częstym miejscem zgromadzeń publicznych, uczt i balów. Jednym z najbardziej znanych mieszkańców pałacu był książę Karol Stanisław II Radziwiłł zwany Panie Kochanku, najzamożniejszy polski magnat II połowy XVIII wieku i jeden z najbogatszych ludzi ówczesnej Europy. Poróżniony z Czartoryskimi i królem Stanisławem Augustem Poniatowskim Radziwiłł przestał bywać w stolicy, a pałac wynajęto na teatr.
Od 1773 w gmachu odbywały się posiedzenia delegacji, która została wyłoniona przez Sejm Rozbiorowy dla przygotowania wspólnie z przedstawicielami trzech mocarstw traktatów I rozbioru Polski. W czasie Sejmu Czteroletniego pałac był siedzibą Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej.
Pałac pozostawał własnością Radziwiłłów do wiosny 1818, kiedy to został odkupiony przez rząd Królestwa Polskiego z przeznaczeniem na siedzibę namiestnika Królestwa Polskiego.
W czasie powstania listopadowego (1830) w pałacu mieszkał dyktator powstania gen. Józef Chłopicki oraz rezydował Rząd Narodowy.
W 1852 w pałacu wybuchł potężny pożar, w wyniku którego całkowitemu zniszczeniu korpus główny (ocalały tylko pomieszczenia parteru chronione masywnymi sklepieniami). Rekonstrukcja pałacu zakończyła się w 1856. W maju tego samego roku w odbudowanym gmachu odbył się wielki bal wydany na cześć cara Aleksandra II przez obywateli Królestwa Polskiego.
W latach 1874-1915 pałac zajmowały biura generała-gubernatora warszawskiego, a jego największą salę – Salę Balową – często udostępniano na wystawy. To właśnie tutaj, w marcu 1879, po raz pierwszy w Warszawie pokazano szerokiej publiczności obraz Jana Matejki „Bitwa pod Grunwaldem”.
Po opuszczeniu Warszawy przez Rosjan w sierpniu 1915 pałac przejęła administracja niemiecka.
Po odzyskaniu niepodległości i remoncie w latach W 1918-1921 pałac stał się oficjalną siedzibą premiera i rządu i zaczął być nazywany Pałacem Rady Ministrów.
W czasie oblężenia Warszawy we wrześniu 1939 gmach został tylko nieznacznie uszkodzony. W latach 1941-1942 w pałacu prowadzono prace budowlane w związku z przekształceniem siedziby polskiego rządu w Deutsches Haus – niemiecką placówkę społeczno-kulturalną z hotelem i kasynem. Prace wykonano jednak bardzo starannie, zatrudniono przy nich m.in. specjalistów zaangażowanych przed wojną w renowację Zamku Królewskiego. Walki toczone w Śródmieściu w 1944 w czasie powstania warszawskiego nie wyrządziły gmachowi żadnych szkód, a wycofujący się Niemcy nie zdążyli wysadzić go w powietrze.
W ocalałym budynku już w 1945 zainstalowały się biura Prezydium Rady Ministrów. Gmach został poddany remontowi i kolejnej przebudowie, która w dużej części przywróciła mu klasycystyczny charakter. Architekci zaakceptowali niektóre zmiany wprowadzone w czasie przebudowy pałacu na Deutsches Haus.
Budynek służył Radzie Ministrów aż do jej przeniesienia do gmachu w Alejach Ujazdowskich. Później spełniał rolę reprezentacyjną. Był wykorzystywany do różnego rodzaju oficjalnych spotkań, szczególnie o charakterze uroczystym, m.in. tutaj wręczano nominacje profesorskie oraz urządzano noworoczne bale będące spotkaniami władzy z artystami.
W 1955 w Sali Kolumnowej pałacu podpisano Układ Warszawski, w 1970 układ o normalizacji stosunków PRL z RFN, a w 1989 toczyły się w niej obrady Okrągłego Stołu.
W 1990 rozpoczął się czteroletni remont pałacu z przeznaczeniem na siedzibę Prezydenta RP i jego Kancelarii. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej podpisał w pałacu m.in. Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej (1997), a także ratyfikował akt o przystąpieniu Polski do NATO (1997), Unii Europejskiej (2003) oraz Traktat lizboński (2009).
Na przestrzeni wieków w pałacu mieszkali lub bywali różni goście (bardziej i mniej znakomici), a wśród nich:
- król Stanisław Leszczyński,
- car Piotr Wielki,
- cesarz Napoleon Bonaparte,
- car Aleksander I,
- car Aleksander II,
- marszałek Hermann Göring
- gubernator Hans Frank,
- prezydenci polscy Lech Wałęsa, Aleksander Kwaśniewski, Lech Kaczyński, Bronisław Komorowski,
- papież Jan Paweł II i Benedykt XVI
- a także liczni premierzy i prezydenci różnych państw odwiedzający Polskę.
(WIKI)
Data dodania: 23 lutego 2013
Stan eksponatu: Bardzo dobry
Pomóż uzupełnić opis
Zauważyłeś błąd lub wiesz coś więcej na temat tego eksponatu?
Zasugeruj właścicielowi poprawiony opis i Zdobądź punkty dla swojego muzeum!