Czołg średni T-34 (wersja z roku 1942)

Czołg T-34, przyjęty do uzbrojenia Armii Czerwonej w roku 1940, nie do końca zadowalał radzieckich dowódców. Już w 1941 roku rozpoczęto zatem jego modernizację. Armatę Ł-11 kalibru 76,2 mm zastąpiono działem F-32 o tym samym kalibrze, ale o znacznie lepszych osiągach. Wręcz niewiarygodnym w stalinowskiej rzeczywistości faktem jest, że tę wersję czołgu wprowadzono do produkcji w Fabryce nr 183 w Charkowie bez żadnej oficjalnej decyzji władz - bo proces decyzyjny utknął gdzieś w czeluściach radzieckiej biurokracji (więc zdesperowani przedstawiciele wojska po prostu dogadali się bezpośrednio z dyrekcją Fabryki...). W 1941 produkowano zatem równolegle T-34 z armata Ł-11 (oficjalnie) i T-34 z armatą F-32 (nieoficjalnie). Dopiero w drugiej połowie roku udało się uzyskac wszelkie niezbędne decyzje i w rezultacie zaprzestać produkcji starszej wersji (tej z Ł-11).

W 1942 dokonano kolejnych zmian - między innymi wprowadzono lepsze peryskopy, zmodyfikowano właz kierowcy i wprowadzono okrągły właz rewizyjny do transmisji z tyłu kadłuba (w miejsce prostokątnego). W międzyczasie zwiększono też liczbę zakładów produkujących T-34.

Ciekawostka: tę wersję czołgów otrzymał nowo formowany 1 Pułk Czołgów z 1 Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki. Wozy te wzięły udział w debiucie bojowym pułku - natarciu pod Sysojewem / Połzuchami / Trygubową (bitwa pod Lenino), w którym na skutek fatalnego dowodzenia jednostka straciła połowę czołgów, nie odnotowując żadnego sukcesu.

Następcą czołgu, został T-34 "Model 1943" z nową, sześciograniastą wieżą.

W kolekcji: T-34 wersja z roku 1942 (z wieżą odlewaną), produkcji Zakładów Nr 112 "Krasnoje Sormowo" w Gorkim (obecnie Niżnij Nowgorod), z napisem fundacyjnym "Za Sowietskuju Estoniju"; maj lub czerwiec 1943. Wnętrze włazu kierowcy pomalowane na biało z okazji uroczystości przekazania czołgów wojsku (w warunkach frontowych malowano je oczywiście zielonym kolorem maskującym).

Model w skali 1/35, zestaw Lee.