Lekki czołg pływający T-40

Opracowany w 1939 przez zespół pod kierownictwem Nikołaja A. Astrowa z Biura Konstrukcyjnego Zakładów Nr 37 w Moskwie, jako następca czołgów pływających T-37 oraz T-38. Przeznaczeniem taktycznym czołgu miały być działania rozpoznawcze oraz zapewnienie wsparcia pododdziałom piechoty podczas forsowania przeszkód wodnych (uzbrojony był w dwa karabiny maszynowe - DSzK kalibru 12,7 mm oraz DT kalibru 7,62 mm). W roku 1940 przyjęty na uzbrojenie Armii Czerwonej. W latach 1940 - 1941 wyprodukowano łącznie blisko 700 egzemplarzy, z tego ostatnie 180 w uproszczonym wariancie T-40S (S=Suchoputnyj / Lądowy).

W rezultacie klęski Armii Czerwonej w 1941, czołg stracił rację bytu - zamiast atakować i forsować rzeki, czerwonoarmiści uciekali. W tej sytuacji, w produkowanych czołgach przestano montować śruby napędowe oraz stery (tak zmodyfikowaną wersję oznaczono T-40S), a wkrótce na linie produkcyjne trafił model T-30, o praktycznie identycznej konstrukcji i wyglądzie, ale uzbrojony w działko 20 mm TNSz-20 (w miejsce DSzK) i pozbawiony w ogóle możliwości pływania. Z kolei na bazie T-30 opracowano nową konstrukcję - czołg lekki T-60, który produkowano od drugiej połowy 1941 na skalę masową.

Czołgi T-40 oficjalnie wycofano z uzbrojenia w grudniu 1941, ale kiedy Armia Czerwona zaczęła od roku 1943 nacierać i forsować szerokie rzeki (zwłaszcza Dniepr), ocalałe i przechowywane w składnicach wozy tymczasowo wprowadzono z powrotem do uzbrojenia na potrzeby tych konkretnych działań. W niektórych jednostkach szkolnych, nieliczne T-40 uchowały się aż do 1946

W kolekcji: czołg T-40 produkcji Zakładów Nr 37, druga połowa 1940. Czołg nie nosił żadnych oznaczeń taktycznych.

Model w skali 1/35, zestaw Maquette.