Denar, Kanut Wielki, typ Pointed Helmet,1018-1024

Denar typu "Pointed Helmet", mincerz (moneyer) Wulfwine z mennicy w Lincoln ok. 1018-1024 roku, waga 1 g. Awers / popiersie króla w lewo, w hełmie z berłem. Na otoku : + CNUT EX ANG Rewers / Dwunitkowy krzyż z kółkiem w środku i kółkami. Na otoku : + PVL°FPINE ON LINC KNUT WIELKI : ZDOBYWCA ANGLII, WNUK PIASTA. Niespełna 20-letni Knut Wielki podbił Anglię, by później przejąć władzę w rodzinnej Danii. W jego żyłach płynęła piastowska krew. Był okrutnym wikingiem, który został chrześcijańskim władcą. Piratem, który zbudował imperium. Barbarzyńcą, którego cesarz zaprosił na koronację. Łupieżcą, który fundował kościoły. Kronikarz Thietmar (zm. 1018 r.) pisał o nim: „Syn króla Swena i również sam król Anglów […], który przedtem wraz z ojcem swym najeźdźcą był i zapamiętałym niszczycielem kraju, teraz stał się jedynym jego obrońcą”. Knut Wielki (Knútr inn ríki) to z pewnością jeden z najsłynniejszych wikingów i zarazem jeden z najpotężniejszych średniowiecznych monarchów, który jako pierwszy władca skandynawski przestał być dla cywilizowanej Europy nieokrzesanym, chciwym i wiecznie pijanym barbarzyńcą (jak zwykło się opisywać jego poprzedników). Stał się pełnoprawnym chrześcijańskim królem, który zarządzał potężnym imperium nad Morzem Północnym. „Był wysokim mężczyzną bardzo potężnej budowy i przyjemnej dla oka postury, wyjąwszy nos bardzo wąski, zadarty i lekko załamany. Cerę miał jasną, piękne włosy i szerokie ramiona; oczy zaś jak mało kto – i piękne i bystro patrzące” – czytamy w „Knytlinga saga” z poł. XIII w. Choć ówcześni kronikarze zwykli upiększać władców (tak jak współcześni chirurdzy hollywoodzkie gwiazdy), to przynajmniej dwie wymienione tu cechy są pewne. Knut był postawnym, biegłym w walce żołnierzem i wyróżniał się ponadprzeciętną inteligencją, którą z powodzeniem wykorzystywał w bitwach, dyplomacji i rządzeniu. Wiking księżniczki O wczesnych latach życia Knuta wiemy niewiele i nawet data jego urodzin jest sporna (ok. 996/997 r.). Kontrowersje budzi również jego pochodzenie. Ojcem Knuta był Swen Widłobrody, król Danii (panował ok. 987–1014), a matką Piastówna, jedna z najbardziej zagadkowych, a zarazem wpływowych postaci w historii wczesnośredniowiecznej Polski. W źródłach skandynawskich i anglosaskich nosiła imię Gunhilda, a w starszej historiografii błędnie utożsamiano ją z Sygrydą Storradą (Dumną), bohaterką (raczej fikcyjną) kilku legendarnych sag. Przypuszcza się, że jej słowiańskie imię to Świętosława. Choć w skandynawskich tekstach opisywano ją jako córkę króla Burizlafa (Bolesława Chrobrego?), to jej rodzicami byli prawdopodobnie Mieszko I i Dobrawa. Po raz pierwszy na arenie dziejów pojawiła się w 984–985 roku, kiedy wyszła za mąż za króla Szwedów Eryka Zwycięskiego (panował od ok. 970 r.), co było rękojmią polsko-szwedzkiego sojuszu przeciwko Danii. Owocem tego związku był Olaf Skötkonung (król szwedzki w latach ok. 995–1021/1022), a małżeństwo trwało do roku 995. Skandynawska tradycja podaje, że po śmierci Eryka królowa była bliska poślubienia norweskiego władcy Olafa Tryggvasona. Bardziej prawdopodobne wydaje się jednak, że tuż po 995 roku do zalotów przystąpił Swen Widłobrody, któremu zamarzył się sojusz ze Szwecją przeciwko Norwegii, i szybko doprowadził do zawarcia małżeństwa. Wygnaniec w Polsce? U boku Swena królowa w pełni zasłużyła sobie na przydomek „matki królów”, wydając na świat przyszłych władców – Haralda i Knuta – oraz trzy księżniczki. Związek nie przetrwał jednak długo, gdyż ok. 1002 roku Swen oddalił Polkę od siebie i ożenił się powtórnie. Prawdopodobnie Świętosława zamieszkała wtedy u swojego brata Bolesława Chrobrego, a do Danii powróciła dopiero po śmierci byłego męża (po 1014 r.), wezwana przez synów. W starszej historiografii spekulowano, że Świętosławie na wygnaniu w Polsce mógł towarzyszyć Knut, ale nie ma na to dowodów. Według części historyków Knut dorastał, oddany na wychowanie Thorkelowi Wysokiemu, który należał do bitnych Jomswikingów (mających swoją siedzibę w Wolinie). Taka „wymiana dzieci” była popularna i niewykluczone, że po odprawieniu matki Knuta ojciec wysłał młodszego syna do wpływowego duńskiego wodza, by zacieśnić z nim przyjaźń. Jeśli to prawda, wpływ Thorkela na ukształtowanie młodego Knuta musiał być olbrzymi. Thorkel był bowiem „klasycznym” przykładem ambitnego i okrutnego wikinga, który sprytem i siłą zdobył majątek oraz wysoką pozycję u boku duńskich władców. Miał też zdumiewającą umiejętność przewidywania, która pozwalała mu trafnie wytypować zwycięską stronę i służyć temu, przy którym mógł odnieść najwięcej korzyści. Wszystkie te cechy przejął Knut. Bitwa o Anglię Bogata Anglia od dawna kusiła Duńczyków. W zasadzie systematyczne łupienie wysp brytyjskich było głównym zajęciem w czasach wikingów (793–1066), a w IX w. Skandynawowie byli blisko podboju całej Anglii (powstrzymał ich wtedy Alfred Wielki). A że dla wikinga tradycja to rzecz święta, nie można się dziwić, że i Knut zapragnął podążyć za przykładem swoich przodków. Plan podboju odziedziczył zresztą po ojcu. Swen Widłobrody kilkakrotnie ratował rodowy budżet, łupiąc Anglię, a sukcesy tych wypraw i nieudolność tamtejszego króla Ethelreda II (978–1016) skłoniły go do zorganizowania wielkiej armii inwazyjnej. W 1013 r. duńska flota dotarła do wybrzeży Anglii i rozpoczęła się zwycięska kampania, w której uczestniczył młodszy syn Swena Knut. Pierwsi poddali się mieszkańcy Danelagen (potomkowie dawnych skandynawskich osiedleńców), spragnieni stabilizacji w kraju. Następnie Duńczycy złupili bogaty Wessex, zawrócili na zachód i podporządkowali sobie północ kraju. Wobec upadku królestwa bez walki poddał się Londyn, a król Ethelred uciekł szukać schronienia w Normandii. Swen został królem, choć swoim sukcesem cieszył się tylko kilka tygodni. 3 lutego 1014 r. zmarł w obozie warownym w Gainsborough, pozostawiając podbity kraj w chaosie. Według legendy (opisanej przez Symeona z Durham w „Historia Regum”, XII w.), zabił go duch świętego Edmunda, mszcząc się poniekąd za swój koniec (Edmund zginął męczeńską śmiercią w 869 r. z rąk wikińskich najeźdźców). Król bez ziemi, ale z armią Dla Knuta była to szansa, której nie zaprzepaścił. Nastolatek (nie miał więcej niż 18 lat) podporządkował sobie armię weteranów, w której służyli między innymi słynni Jomswikingowie. Żołnierze wybrali go na swojego króla, a popularność zdobył, przekupując wpływowych dowódców i obiecując im łupy. Z pewnością nigdy nie żałował pierścieni dla skaldów, którzy układali pochwalne pieśni na jego cześć. Jeden z nich Ottar Czarny tak odnosił się do wczesnego etapu kariery Knuta („Knutsdrapa” z ok. 1027 r.): „Nie byłeś w dojrzałym wieku, kiedy wypływałeś statkiem, nigdy młodszy władca nie opuścił domu. Wyposażyłeś, przywódco, obsadzone kolczugami (wojownikami) statki i poprowadziłeś je ku niebezpieczeństwom, czerwone tarcze wywieszając przed lądem”. Król bez ziemi – za to z armią – chciał wyrąbać sobie drogę ku władzy. Jednak angielscy możni uznali, że młody władca to słaby władca, i solidarnie się zbuntowali. Posłali do Normandii po Ethelreda, a ten wrócił z norweskimi oddziałami (być może pod dowództwem Olafa Haraldssona, późniejszego króla Olafa Świętego) i ogłosił banicję duńskiego przeciwnika. Knut postanowił się wycofać i uporządkować sprawy sukcesji w ojczyźnie. Nim odpłynął, wierny legendzie o krwiożerczości wikingów, odpłacił jednak anglosaskim możnym, którzy go zdradzili. Według relacji Williama z Malmesbury wysadził w Sandwich zakładników, wziętych jeszcze przez Swena Widłobrodego, ale wcześniej „pozbawił swoich wrogów, ludzi wielkiej szlachetności i wytworności, ich uszu i nosów, a niektórych nawet wykastrował. I okaleczywszy niewinnych, obcinając im stopy, powrócił do swojego kraju” („Gesta regum Anglorum”, XII w.). Między Danią a Albionem W ojczyźnie czekało go nowe wyzwanie, bo Dania miała już swojego króla: Haralda, starszego brata Knuta. Młodszy brat, wracający do domu z armią weteranów, nie był kimś, dla kogo otwiera się beczki z miodem. Zwłaszcza gdy zaczyna wspominać o podziale kraju i dzieleniu się schedą po ojcu. Królestwo znalazło się na skraju wojny domowej, ale perspektywa podboju Anglii doprowadziła braci do zgody. Harald wolał szczodrze wesprzeć armię Knuta, byle tylko pozbyć się ambitnego brata z kraju. Pomógł mu też pozyskać wpływowego sojusznika – jarla Eryka z Hladir, który z duńskiego nadania rządził zachodnim wybrzeżem Norwegii. Część badaczy przypuszcza, że posiłki na wyprawę przysłał również Bolesław Chrobry, ale brak na to jednoznacznych dowodów. Po zimie spędzonej w ojczyźnie wiosną 1015 r. duńsko-norweska flota wypłynęła na podbój Anglii. Tymczasem Anglosasi mieli swoje wewnętrzne problemy. Ethelred był już stary i udziału we władzy zaczęli domagać się jego synowie, w tym zwłaszcza najstarszy z nich Edmund Żelaznoboki. Wobec duńskiej inwazji rodzina Ethelreda zjednoczyła się jednak, a w rolę głównego obrońcy kraju wcielił się Edmund, który ulokował swoje siły w Londynie i w Northumbrii. Armia Knuta wylądowała w południowej Anglii, szybko opanowała Wessex i powędrowała na północ. Tam wojna wydłużała się, ale to Edmund, który w 1016 r. został królem po śmierci ojca, zaczął zyskiwać przewagę. Rozstrzygnięcie nastąpiło w bitwie pod Ashingdon (Assandun) 18 października 1016 r. Szalę zwycięstwa na korzyść Knuta przechylił angielski możnowładca Eadric, który zdradził (nie po raz pierwszy) Edmunda i wraz ze swoim oddziałem wycofał się z bitwy, dając innym przykład do ucieczki. Knut triumfował, ale mimo że „najszlachetniejsi spośród Anglików polegli w bitwie” („Kronika Anglosaska”, XI w.), to jego przewaga militarna nie była wystarczająca, by zniszczyć przeciwnika. Zdecydowano się więc na rozmowy pokojowe. Królowie spotkali się na wyspie Alney i podzielili kraj. Knutowi przypadła Mercja i Northumbria, a Edmundowi pozostała część, w tym bogate południe i Londyn. Angielski król wyszedł na podziale lepiej i utrzymał dobrą pozycję do ewentualnej dalszej walki z najeźdźcą. Kolejnej wojny jednak nie było, bo 30 listopada 1016 r. Edmund zmarł, prawdopodobnie wskutek wycieńczenia i ran. Knut, nie skończywszy jeszcze 20. roku życia, został jedynym królem (koronował się w 1017 r.), choć przez kilka najbliższych lat musiał radzić sobie z roszczeniami pozostałych synów Ethelreda, czyli Edwiga, Alfreda oraz Edwarda. Poszerzenie imperium Szansa na powiększenie terytorium państwa pojawiła się w 1018 r. wraz ze śmiercią Haralda, brata Knuta. Król Anglii popłynął do Danii i rok później zapewnił sobie sukcesję po bracie. Przypuszczalnie już wtedy zrodził się w nim plan utworzenia imperium wokół Morza Północnego. Dla wikinga, który pływać uczył się równie szybko jak chodzić, byłoby to ziszczenie marzeń. Morze nie było przeszkodą w kontaktach między odległymi lądami, ale „drogą szybkiego ruchu” dla statków, dzięki którym kontrolowano handel w regionie. Do pełni szczęścia brakowało mu tylko Norwegii, nad którą władzę sprawował Olaf Święty. Norweski król, korzystając z nieobecności jarla Eryka z Hladir (który w 1015 r. przyłączył się do inwazji na Anglię), zjednoczył kraj i wyzwolił go spod duńskich wpływów. Knut tolerował ten stan rzeczy, dopóki Norwegia była w konflikcie ze Szwecją i nie mogła zagrozić jego interesom na Morzu Północnym. Tym bardziej że tą drugą władał jego przyrodni brat Olaf Skötkonung (ich matką była Świętosława), który jeśli nie pomagał, to przynajmniej nie przeszkadzał Knutowi. Sytuacja zmieniła się w 1022 r., kiedy na szwedzkim tronie zasiadł Önund Olafsson (1022–1051) i zaczął współdziałać z Olafem Świętym przeciw Danii. Próby poróżnienia władców przy pomocy dyplomacji zakończyły się fiaskiem i Knut musiał rozwiązać sprawę militarnie. W tym samym czasie w Danii problemy zaczął mu stwarzać syn Harthaknut, chcący pozbawić ojca władzy. W 1026 r., po uporządkowaniu rodzinnych spraw, Knut skierował swoją flotę do Szwecji i we wschodniej Skanii w morskiej bitwie u ujścia rzeki Ain Helge (Święta Rzeka) rozbił połączone siły norwesko-szwedzkie. Knut kontynuował wojnę, ale jego głównym orężem stały się monety. „Przekupując norweskich naczelników, by zdradzili swój kraj” („Ágrip”, XII w.) w 1028 r. niemal bezkrwawo objął władzę w Norwegii, zmuszając Olafa Świętego do ucieczki. Kościół i propaganda Wnuk Mieszka I był jednak przede wszystkim królem bogatej Anglii, gdyż władanie nią dostarczało o wiele więcej prestiżu niż zarządzanie biedniejszą Skandynawią. Knut doskonale rozumiał, że utrzymanie tronu wymaga od niego przekształcenia się z wikińskiego uzurpatora w bogobojnego chrześcijańskiego władcę [według biogramu w „Oxford Dictionary of National Biography” został ochrzczony zapewne jeszcze w dzieciństwie; na chrzcie otrzymał imię Lambert, co może wskazywać na bliskie relacje z Piastami, skoro synem i następcą Bolesława Chrobrego był Mieszko II Lambert – przyp. red.]. Szybko pojął, że „najlepszą prasę” może mu zagwarantować Kościół, dlatego stał się jego hojnym darczyńcą i przedstawiał się jako ten, który chce zadośćuczynić za zbrodnie rodaków. Ufundował kościół na miejscu bitwy pod Ashingdon i kolejny dla klasztoru św. Edmunda w Bury, który miał upamiętniać męczeńską śmierć króla. By wzmocnić pozycję wśród możnowładców, poślubił w 1017 r. starszą od siebie o 10 lat Emmę, wdowę po Ethelredzie II (choć w roli kochanki pozostawił przy swoim boku Aelgifu, którą – według ówczesnych plotek – miał odbić Olafowi Świętemu). Wżeniwszy się w angielską dynastię, przyjął rolę spadkobiercy tamtejszych władców. Jego dawny wróg Edmund Żelaznoboki został przemianowany na „tragicznie zmarłego brata”, a on sam ogłosił się obrońcą Anglii przed wikińskimi łupieżcami. Wszystkie te działania okazały się bardzo skuteczne i poddani szybko uznali go „za swojego”. W tym samym czasie Knut dbał, by w Skandynawii postrzegano go jako wielkiego wodza, który podbił i złupił Anglię. Córka dla cesarza Syn Swena usilnie się starał, by także na arenie międzynarodowej uznano go za światłego władcę. W 1027 r. udał się na pielgrzymkę do Rzymu, gdzie był gościem na cesarskiej koronacji Konrada II. Knut widział zabezpieczenie dla swojego morskiego imperium w dobrych stosunkach z cesarstwem. Dlatego zaaranżował małżeństwo między synem cesarza Konrada II – Henrykiem, który po ojcu przejął cesarski tron, a swoją córką Gunhildą. Do ślubu doszło w 1036 r. [już po śmierci Knuta, który zmarł w 1035 r. – przyp. red.]. Na przydomek Knut zapracował również sprawnym i sprawiedliwym rządzeniem, które przyczyniło się do wzrostu dobrobytu poddanych. W Anglii nie wprowadzał na siłę skandynawskich praw, ale respektował anglosaską tradycję. Zaś w Skandynawii, którą zarządzał przy pomocy namiestników, pozwalał kontynuować dawne zwyczaje. Jego panowaniu najwięcej zawdzięczali angielscy kupcy, dla których otwarły się nowe szlaki handlowe (do krajów skandynawskich, a przez nie dalej, na Ruś), a napady wikingów zostały ograniczone. To wszystko sprawiło, że gdy w 1035 r. zmarł w wieku niespełna czterdziestu lat, poddani pochowali go z honorami w Winchesterze jako zasłużonego angielskiego monarchę. Skandynawowie nadali mu natomiast przydomek Wielki. Warto pamiętać, że spośród angielskich władców jeszcze tylko król Alfred otrzymał to zaszczytne miano. http://historia.focus.pl/polska/knut-wielki-zdobywca-anglii-wnuk-piasta-1246?strona=1 Równie ciekawy życiorys młodego króla i inne szczegóły nie podane w powyższym artykule opisuje Wikipedia. Kanut Wielki (ur. ok. 996/997, zm. 12 listopada 1035) – król Anglii w latach 1016–1035 (jako Kanut I Wielki, Canute the Great), Danii w latach 1018–1035 (jako Kanut II Wielki, Knud 2. den Store) i Norwegii w latach 1028–1035 (jako Knud den Mektige), a także zarządca Szlezwiku i Pomorza. Był młodszym synem Swena Widłobrodego, króla Danii, Norwegii i Anglii. Jego matką była Sygryda Storråda (w historiografii brytyjskiej występuje pod imieniem Gunhilda Polska), najprawdopodobniej córka Mieszka I i Dobrawy. Miał starszego brata, Haralda, i kilka sióstr. Urodził się w 996 lub 997. Niewiele wiadomo o jego wczesnych latach. Niektórzy uważają, że już w 1004 towarzyszył swojemu ojcu podczas wyprawy na Norwich. Z tego względu datę urodzin Kanuta przesuwa się na ok. 990 lub nawet ok. 980. Pierwszą pewną informacją z jego życia jest udział w ojcowskiej wyprawie na Anglię w sierpniu 1013, która rozpoczęła duński podbój ziem anglosaskich i uczyniła Widłobrodego królem Anglii. Kanut nie uczestniczył w głównych działaniach wojennych. Dowodził wojskami pozostawionymi na zapleczu głównych sił w Gainsborough. Po nagłej śmierci ojca (3 lutego 1014) został okrzyknięty przez duńską armię i flotę królem Danii. Nie udało mu się jednak uzyskać korony, którą zdobył jego starszy brat, Harald II. Został również okrzyknięty królem Anglii, ale earlowie anglosascy woleli oddać koronę Ethelredowi II, który uciekł do Normandii przed armią Swena Widłobrodego. Ethelred zebrał armię i zmusił Kanuta do opuszczenia Anglii z resztą swoich wojsk. Kanut udał się do Danii, gdzie zaproponował swojemu bratu współrządy w Królestwie. Harald w odpowiedzi zaproponował Kanutowi pomoc w podboju Anglii, w zamian za zrzeczenie się przez Kanuta praw do tronu Danii. Podbój Anglii Kanut nie przyjął propozycji brata i w 1015 ponownie ruszył podbijać Anglię. Prowadził ze sobą armię w liczbie ok. 10 000 żołnierzy. Wsparł go jego szwagier, norweski jarl Eryk z Lade, oraz słynny najemnik Thorkell Wysoki. Posiłki miał również przysłać wuj Kanuta, książę Bolesław I Chrobry. U wybrzeży Anglii do floty inwazyjnej przyłączył się anglosaski zdrajca, earl Eadryk Streona (równocześnie zięć Ethelreda II), z 40 okrętami. Najeźdźcy wylądowali na wybrzeżu hrabstwa Essex. Hrabstwo zostało błyskawicznie opanowane. Następnie ruszono na Nortumbrię, którą rychło zajęto. Tamtejszy earldorman, Uhtred, został ścięty na rozkaz Kanuta za złamanie przysięgi złożonej Swenowi Widłobrodemu. W kwietniu 1016, gdy Kanut zyskiwał poparcie na terenach dawnego Danelaw, duńska flota skierowała się na Tamizę i zaatakowała Londyn. 23 kwietnia zmarł nagle Ethelred II i nowym królem okrzyknięto jego syna, Edmunda Żelaznobokiego. Oblężenie Londynu zajęło wikingom kilka miesięcy. Latem 1016 Edmund wydostał się z Londynu i udał się na prowincję w celu zebrania armii. Ponieważ oblężenie Londynu nie przynosiło rezultatów, Kanut ruszył ze swoją armią do Mercji i na Wessex, z zamiarem zmuszenia Edmunda do bitwy. Tymczasem Eadryk Streona ponownie zmienił front i doszedł do porozumienia z Edmundem, i zaatakował duńską armię w Kencie. Kanut zebrał całą swoją armię w Essex i zmusił w końcu Edmunda do stoczenia bitwy w okolicach Ashingdon. 18 października armia anglosaska poniosła klęskę (w głównej mierze spowodowaną przez Streonę, który ponownie w trakcie bitwy przeszedł na stronę Duńczyków). Ranny Edmund musiał cofać się na pogranicze walijskie, ale w końcu musiał zacząć pertraktować z Kanutem z pozycji przegranego. Uzyskał jednak całkiem znośne warunki. Anglia została podzielona na dwie części – ziemiami na północ od Tamizy miał władać Kanut, ziemie położone na południe od rzeki pozostały w ręku Edmunda. Obydwaj władcy zaprzysięgli, że w razie śmierci jednego z nich, drugi przejmie jego terytoria. Nastąpiło to niecały miesiąc później. Edmund zmarł 30 listopada, prawdopodobnie zamordowany na rozkaz Kanuta przez jednego z ludzi Streony. Duński władca przejął jego ziemie i w styczniu 1017 został uznany królem przez całą Anglię. Aby usunąć groźbę powrotu starej dynastii i zabezpieczyć się od ataku ze strony księstwa Normandii, gdzie przebywali młodsi bracia Edmunda II, Edward i Alfred, Kanut poślubił wdowę po Ethelredzie, Emmę, córkę Ryszarda I Nieustraszonego, księcia Normandii. Syn z tego małżeństwa, Hardekanut, został ogłoszony dziedzicem ojca i odesłany do Danii, by wychował się tam jako przyszły król tego państwa. Kanut odciął się również od morderstwa Edmunda II. Niedługo po swojej koronacji rozkazał ściąć Eadryka Streonę. Dokonał tego nowy earl Nortumbrii, Eryk z Lade. Panowanie na Wyspach Jako król Anglii Kanut utworzył administrację państwową składającą się zarówno z Duńczyków, jak i Anglosasów. W 1017 podzielił kraj na cztery hrabstwa – Wessex, Mercję, Nortumbrię i Anglię Wschodnią. Ustalił w ten sposób system podziału terytorialnego państwa, który stał się podstawą późniejszych podziałów administracyjnych. W 1018 pobrano ostatni podatek danegeld w wysokości 82 500 funtów złota i srebra. Kanut odesłał również do Danii większość armii, pozostawiając ze sobą flotę i straż przyboczną. Utrzymano tradycyjne anglosaskie prawa i zwyczaje. Kanut zreformował system monetarny, wprowadzając monety o wartości zbliżonej do monet używanych w Danii i Norwegii. Nastąpił również rozwój handlu po wielu latach zastoju. Panowanie Kanuta w Anglii to okres 20-letniego spokoju wewnętrznego. Po stłumieniu ostatnich buntów Kanut rządził pokojowo. Nastąpił rozwój wewnętrzny. Król utrzymywał znakomite stosunki z Kościołem, dzięki czemu doczekał się pochlebnych opinii w średniowiecznej historiografii. Przywrócono prawa z okresu panowania króla Edgara, ale Kanut wprowadził tam pewne kosmetyczne innowacje. Z okresu rządów Kanuta w Anglii pochodzi popularna legenda o tym, jak król rozmawiał z morzem, rozkazując falom cofnąć się. Robił to, by udowodnić swoim dworzanom, że nawet władza królewska ma granicę (morze, oczywiście, nie posłuchało rozkazów króla). Na koniec tej „rozmowy” król zszedł z tronu, uklęknął i ogłosił, że nie ma prawdziwego króla oprócz Jezusa. Król Danii Jak już zostało wspomniane w poprzednich paragrafach, po śmierci Swena Widłobrodego w 1014 królem Danii został starszy brat Kanuta, Harald II, który odrzucił Kanutową propozycję współrządów w Danii. Harald pozostał więc jedynowładcą. Prawdopodobnie towarzyszył on Kanutowi w podboju Anglii i brał udział w oblężeniu Londynu 1016. Dwa lata później powrócił do Danii z większością armii inwazyjnej. W tym samym roku zmarł nie pozostawiając potomstwa. Królem Danii został więc Kanut, który przybył objąć tron wiosną 1019. Przejęcie władzy nie obyło się bez problemów. Zdaje się, że w Danii istniała opozycja przeciwko Kanutowi, która wezwała na pomoc słowiańskich Wendów. Dopiero odparcie ich najazdu umocniło władzę Kanuta nad Danią. Kiedy w 1020 odpływał z powrotem do Anglii jego władza była już ustabilizowana. W jego zastępstwie rządy w Danii miał sprawować jarl Ulf, który był mężem siostry Kanuta, Estrydy (był on również ojcem późniejszego króla Danii Swena II). Nieobecność Kanuta próbowali wykorzystać królowie Szwecji i Norwegii – Anund Jakub i Olaf II Święty, którzy zaatakowali Danię. Ulf w odpowiedzi doprowadził do uznania królem małego Hardekanuta. Tym samym, jako opiekun małego królewicza, został faktycznym władcą Danii. Kanut dowiedział się wydarzeniach w swoim królestwie i w 1026 powrócił z Anglii. Razem z Ulfem pokonał duńsko-norweską koalicję w morskiej bitwie pod Helgeå. Sukces ten nie oznaczał pogodzenia się Kanuta z Ulfem. Król nie wybaczył szwagrowi jego zamachu stanu. 24 grudnia 1026 król wydał bankiet z okazji wigilii Bożego Narodzenia w Roskilde. Kanut i Ulf zaczęli następnie grać w szachy. Później pokłócili się i każdy z nich odszedł w swoją stronę. Następnego dnia jeden z członków straży przybocznej króla zamordował Ulfa w kościele św. Trójcy, najpewniej za wiedzą i z błogosławieństwem Kanuta. Imperium skandynawskie Earl Eiríkr Hákonarson zarządzał Norwegią podczas rządów ojca Kanuta, Swena Widłobrodego. Towarzyszył mu również podczas inwazji na Anglię w latach 1015–1016. Po podboju został earlem Nortumbrii. Zarząd nad Norwegią spoczął w 1015 w rękach jego brata Sveinna Hákonarsona. Wykorzystali to Norwegowie, którzy w 1015 podnieśli bunt i pokonali Sveinna w bitwie pod Nesjar. Syn Eirikra, Haakon, uciekł z Norwegii. Norwegowie na króla powołali Olafa II, potomka króla Haralda Pięknowłosego. Duńczycy utracili kontrolę nad Norwegią. Przeciwko Kanutowi stanął również jego niedawny sojusznik, Thorkell Wysoki, a wraz z nim wikingowie z osady Jomsborg, położonej prawdopodobnie na południowym wybrzeżu Morza Bałtyckiego, tożsamej najprawdopodobniej z Wolinem. Ostatnim sojusznikiem Kanuta w Skandynawii pozostał król Szwecji Olof Skötkonung. Ten jednak zmarł w 1022, jego następca, Anund Jakub, sprzymierzył się jak wiadomo z królem Olafem II i w 1026 zaatakował Danię. Zwycięstwo morskie Kanuta w 1026 oznaczało przejście Danii do ofensywy. Było również oznaką umocnienia pozycji Danii w Skandynawii. Była ona na tyle silna, że Kanut mógł bez obaw wyruszyć na pielgrzymkę do Rzymu. Po powrocie podjął decyzję o definitywnym podboju Skandynawii. W 1028 z flotą 50 okrętów zaatakował Norwegię i zdobył Trondheim. Obietnicami łaski i nagród zjednał sobie norweskich możnych, którzy masowo opuszczali Olafa. Norweskiego króla zdradziła nawet straż przyboczna. Olaf uciekł, ale w 1030 spróbował odzyskać tron Norwegii. Poniósł jednak klęskę pod Stiklestad i zginął z ręki swoich własnych żołnierzy. W międzyczasie Kanut podbił również część Szwecji, a konkretnie Sigtunę. Zarząd nad Norwegią Kanut powierzył swojemu młodszemu synowi ze związku z Elgifu z Northampton, Swenowi, który rządził Norwegią do 1035, kiedy po śmierci Kanuta kolejna rebelia przywróciła tron norweski rodzimej dynastii w osobie Magnusa Dobrego. Polityka zagraniczna Kanut utrzymywał przyjazne stosunki ze Świętym Cesarstwem Rzymskim. Swoją córkę wydał za księcia Henryka Bawarskiego, syna króla Konrada II. Dzięki dobrym stosunkom z Konradem Kanut uzyskał od niego nadanie przygranicznej marchii Szlezwiku. Kanut roztoczył również swoją władzę nad Pomorzem. Utrzymywał również poprawne stosunki z polskim władcą Bolesławem I Chrobrym. Niektóre źródła wspominają o pomocy udzielonej Kanutowi przez Bolesława podczas duńskiego podboju Anglii. Stosunki z Kościołem Trudno określić, czy oddanie Kanuta Kościołowi pochodziło z głębokiej wiary czy z politycznego wyrachowania. Mimo iż Kanut był ochrzczony (pod imieniem Lambert), większość jego poddanych była poganami, stąd też król przychylnym okiem patrzył na dawne kulty. Jego początkowe działania jako króla Anglii też nie sprzyjały nawiązaniu ściślejszych relacji z Kościołem. Chodzi tu o egzekucje earlów jakie miały miejsce w 1016, czy też otwarty pozamałżeński związek z Elgifu z Northampton. W następnych latach Kanut robił wiele aby przekonać do siebie Kościół. Odbudowywał zniszczone klasztory i świątynie, a także fundował nowe. Patronował reformom życia zakonnego w duchu reformy kluniackiej, co uczyniło go popularnym zarówno w kręgach duchowieństwa zakonnego, jak i świeckiego. Odznaczał się również wielką hojnością na rzecz Kościoła. W 1027 wybrał się z pielgrzymką do Rzymu. Trwają spory, czy ta pielgrzymka była wyrazem żalu Kanuta za grzechy, czy też chodziło o wsparcie swojego sojusznika, króla Konrada, który właśnie koronował się w Rzymie. Podczas pielgrzymki Kanut zawarł porozumienia z papieżem Janem XIX i uzyskał zmniejszeniu świętopietrza płaconego z Anglii. Uzyskał również przyrzeczenie, że od angielskich pielgrzymów nie będą pobierane żadne dodatkowe opłaty, a ich droga do Rzymu będzie dobrze chroniona. Rodzina Pierwszą żoną Kanuta, poślubioną jednak tylko według tzw. prawa duńskiego, a więc nieuznawanego przez Kościół, była Elgifu z Northampton, córka Elfhelma, earldormana Yorku, i Wulfrun. Elgifu i Kanut mieli razem dwóch synów: Harold I Zajęcza Stopa (ok. 1015 – 17 marca 1040), król Anglii Swen Knutsson (1016 – 1035), w imieniu ojca rządził Norwegią w latach ok. 1030–1035 2 lipca 1017 poślubił Emmę (ok. 987 – 14 marca 1052), córkę Ryszarda I Nieustraszonego, księcia Normandii, i Gunnory Duńskiej. Kanut i Emma mieli razem syna i córkę: Hardekanut (1018 – 8 czerwca 1042), król Danii i Anglii Gunhilda lub Kunegunda (ok. 1020 – 18 lipca 1038), pierwsza żona Henryka Bawarskiego, późniejszego cesarza Henryka III Śmierć i sukcesja Kanut zmarł w 1035 w Shaftesbury w hrabstwie Dorset i został pochowany w Old Minster w Winchesterze. Po zbudowaniu nowej katedry do niej też przeniesiono szczątki Kanuta. Podczas angielskiej wojny domowej w XVII w. kości Kanuta zostały wyrzucone z grobu i przemieszane z kośćmi innych władców Anglii. Jego następcą na tronie Danii został Hardekanut. Anglię czekały dwa lata walki o władzę, z których zwycięsko wyszedł w 1037 Harold Zajęcza Stopa. https://pl.m.wikipedia.org/wiki/Kanut_Wielki http://www.londoncoins.co.uk/page=Pastresults&searchterm=Cnut&searchtype=1 http://www.britnumsoc.org/publications/Digital%20BNJ/pdfs/1927_BNJ_19_4.pdf