Zapalnik Zeitzünder Dopp. Z41 A [kgy]

Zapalnik Zeitzünder Dopp. Z41 A lub AZ. Z. 41 A.



[kgy] - Producent: Fichter & Hackenjos KG. Villingen Schwarzwald, Niemcy



SD-2 to niemiecka bomba przeciwpiechotna używana przez Luftwaffe w trakcie drugiej wojny światowej. Po raz pierwszy użyta w 1940 w trakcie nalotu na Ipswich w Anglii, następnie masowo wykorzystywana podczas Bitwy o Anglię. Po wojnie patent został przejęty przez Amerykanów oraz użyty w Wietnamie.



Bomby występowały w dwóch typach: SD-2 i SD-2B. Przechowywane były zazwyczaj po 23 lub więcej sztuk w pojemnikach AB 250-2 przeważnie transportowane przez samoloty Focke-Wulf Fw 190 F/G. Kontener mógł pomieścić nawet do 144 sztuk SD-2. W trakcie zrzutu otwierany był za pomocą zapalnika pneumatycznego ((79) A; (69) D; 79 B; 69 E), rozpraszając bomby na dużym obszarze.



SD-2 wyposażane były w szereg cynkowych zapalników. Od uderzeniowych przez czasowe na chemicznych kończąc. Najbardziej niebezpiecznym typem jest chemiczny Z. 70 A (detonacja następowała od 4 do 30 godzin po upadku bomby lub przy próbie jej podjęcia, bądź rozbrojenia) oraz Z.70 B (bomba po upadku uzbraja się i każde kolejne poruszenie bomby prowadzi do jej detonacji). Zapalnik z mojej kolekcji to typ AZ. Z. 41 A. (Zeitzünder Dopp. Z41 A). Posiada możliwość przełączania trybu między AZ (uderzenie) i ZEIT (czas). Detonował on ładunek przy zderzeniu z gruntem bądź w powietrzu 1,5 sekundy od uzbrojenia. Zapalnik wkręcany był w korpus bomby. Następnie za pomocą kabli przytwierdzane do niego były „ skrzydełka”, które pełniły formę spadochronu oraz wskaźnika wiatru. Podczas rozkładania „skrzydeł” bomba uzbrajała się.



Miesięczne zużycie SD-2 przez Luftwaffe wzrosło z 289 000 sztuk w lecie 1941 r. do 436 000 w lipcu 1943 r. I 520 000 w sierpniu 1943 r.



--------

W początkowych etapach operacji „Barbarossa” (22 czerwca 1941 r.), wybrano dwudziestu do trzydziestu pilotów, by zrzucić SD2 i SD10 na kluczowe sowieckie lotniska. Do każdego lotniska przypisane zostało po trzy samoloty. Ich celem było spowodowanie zakłóceń i zamieszania, a także wykluczenie rozproszenia sowieckich samolotów do czasu rozpoczęcia głównego ataku. W trakcie ataku eskadra Kampfgeschwader 51 straciła 15 samolotów z powodu wypadków z SD2 - zamontowane zapalniki uderzeniowe Z 41 były najmniej stabilne ze wszystkich. To prawie połowa wszystkich strat Luftwaffe tego dnia.