Medalik prawosławny MB Poczajów / Św Hiob XIX w

Miedziany medalik prawosławny. MB Poczajowska i Św Hiob. II połowa XIX w.

Wymiary 17x15 mm.



Św Hiob (imię świeckie Iwan Żelazo) urodził się w 1551 roku na Pokuciu (historyczna kraina nad rzęką Prut na obszarze Galicji ) niedaleko Kołomyi. W wieku 10 lat Iwan wstąpił do prawosławnego monaseru Przemienienia Pańskiego w Uhornikach.W wieku 12 lat  przyjął postrzyżyny tzw małej schimy oraz przybrał imię Hiob ku czci św Hioba Cierpięnika. Natomiast po ukończeniu 30 roku życia otrzymał święcenia kapłańskie i został hieromnichem. Niedługo po tym książę Konstanty Wasyl Ostrogski, wojewoda kijowski, działacz oświatowy, krzewiciel kultury, zaproponował Hiobowi miejsce w jego patronackim monasterze w Dubnie. Duchowny przyją propozycję wojewody i wkrótce został igumenem tego zgromadzenia. Hiob zarządzał monaterem Podwyższenia Krzyża Pańskiego w Dubnie przez kolejene 20 lat. Z czasem znużył się przewodzeniem zgromadzenia i zapragnął żyć w ascezie. W 1604 r porzucił Dubno i udał się na Górę Poczajowską gdzie już od XII wieku osiedlali się mnisi - pustelnicy tzw anachoreci, a od 1597 r istniała tam monastyr ,założony dzięki finansowemu wsparciu Anny Hojskiej. Fundatorka przekazała zgromadzeniu ikonę Poczajowskiej Matki Bożej. Św Hiob nadał poczajowskiemu zgromadzeniu cenobiotyczny charakter na wzór innych zachodnioruskich monasterów zakładanych według zasad określonych przez biskupa Bazylego Wielkiego i został jego igumenem. Funkcję tę sprawował od 1604 r aż do swojej śmierci w 1651 r. Po śmierci księcia Ostrogskiego w 1608 i Anny Hojskiej w 1617 r, monaster (a także jego przełożony) stracił wysoko postawionych przyjaciół. Wnuk fundatorki - Andrzej Firlej usiłował przejąć majątek zgromadzenia: dokonał bezprawnego zajęcia gruntów monasteru, pozbawił dostępu do studni, a nawet uprowadził ikonę Matki Bożej (1623). Św Hiob wiele lat procesował się z wyżej wspomnianą personą, aby ostatecznie w 1647 zmusić go do uznania praw monasteru oraz podpisania ugody. Igumen w czasie swoich rządów w Poczajowie ogrodził monaster murem obronnym, wybudował 7 cerkwi -w tym główną Sobór Św trójcy, wykopał 46 metrową studnię (z której wspólnota korzysta do dziś), otworzył szkołę oraz drukarnię. Podobno do dnia dzisiejszego rosną drzewa, które osobiście sadził. Za czasów św Hioba Poczajów stał się ważnym  ośrodkiem krzewienia prawosławia oraz polemiki ze zwolennikami Unii Brzeskiej. W 1642 roku igumen złożył śluby wielkiej schimy i przyjął imię Jan. W dniu 10 listopada 1651 św Hiob po odprawieniu Boskiej Liturgi umarł. Już wcześniej wyznaczył swojego następcę - Dozyteusza (który później napisał biografię Hioba).28 sierpnia 1659 roku metropolita kijowski Dionizy (Bałoban) przewodniczył uroczystemu odkryciu nieuległych rozkładowi relikwii świętego, na których pozostały widoczne nawet rany na nogach po obrzękach na skutek długiego stania na modlitwie. Wtedy też relikwie świętego Hioba zostały przeniesione w celu adoracji przez wiernych do wzniesionej niedługo przed tym cerkwi Świętej Trójcy (1641-47). Świętowanie pamięci świętego Hioba wyznaczono na 19 maja (pamięć sprawiedliwego Hioba Cierpiętnika), 10 września (przeniesienie relikwii) i 10 listopada (rocznica śmierci) (daty według nowego stylu). W 1883 roku został kanonizowany przez Rosyjską Cerkiew Prawosławną. Jego kult największą popularnością cieszy się na Ukrainie i w Polsce.W okresie przynależności Ławry Poczajowskiej do katolickiego zakonu bazylianów jego kult nadal funkcjonował wśród miejscowych unitów, zaś mnisi Ławry podejmowali starania na rzecz oficjalnego włączenia Hioba w poczet świętych katolickich. Bazylianie też jako pierwsi wydali również żywot mnicha, publikując w 1791 Żywot błogosławionego ojca naszego Hioba Żelazo, świętej cudotwórczej Ławry Poczajowskiej ihumena. W ikonografii Św Hiob przedstawiany jest jako starzec krótką, siwą, brodą odziany w czarne szaty mnicha wielkiej schimy. Zwykle prawą ręką błogosławi, w lewej trzyma rozwinięty zwój.