10 groszy 1840 r.

10 groszy (1835–1840) – moneta dziesięciogroszowa Królestwa Kongresowego okresu po powstaniu listopadowym, wprowadzona do obiegu jako następczyni monety 10 groszy polskich (1816–1831), po zatwierdzeniu 18 maja 1835 r. przez cara Mikołaja I zmodyfikowanych rysunków monet miedzianych i bilonowych dla Królestwa Polskiego.

Była bita na podstawie ukazu cara Aleksandra I z 1 grudnia 1815 r., w miedzi, w latach 1835–1865, z datą na monecie 1835–1840, według systemu monetarnego opartego na grzywnie kolońskiej.
Została wycofana z obiegu 1 stycznia 1891 r.

Awers: Na tej stronie umieszczono orła cesarstwa rosyjskiego – dwugłowy orzeł z trzema koronami, w prawej łapie trzyma miecz i berło, w lewej jabłko królewskie, na piersi tarcza herbowa ze Św. Jerzym na koniu powalającym smoka, wokół tarczy łańcuch z krzyżem Św. Andrzeja, na skrzydłach orła sześć tarcz z herbami – z lewej strony Kazania, Astrachania, Syberii, z prawej strony Królestwa Polskiego, Krymu i Wielkiego Księstwa Finlandii.
Na dole, po obu stronach ogona orła, znajduje się znak mennicy w Warszawie – litery M W.
W roczniku 1840 istnieją monety z błędnym znakiem mennicy W W.

Rewers: Na tej stronie w wieńcu umieszczono nominał 10, poniżej napis „GROSZY”, a pod nim rok bicia 1840