Busola kierunkowa zwykła LOPP

Busola kierunkowa zwykła



Na podstawie umowy N 17/Kraj/25 podpisanej dnia 25.05.1925 roku, rozpoczęto pierwsze prace nad wdrożeniem produkcji busoli kierunkowej zwykłej. Umowę tę podpisały Polskie Zakłady Optyczne S. A. z Departamentem III Artylerii i Uzbrojenia MSWojsk. Zakłady miały dostarczyć 1500 sztuk busoli w terminie nieprzekraczającym 30.12.1925. W rzeczywistości produkcja urządzeń polegała w dużej mierze na spolszczeniu francuskich busoli wzór 1911. Główna zmiana polegała na innym opisie tarczy oraz umieszczeniu godła państwowego, z literami WP i znakiem firmowym (choć nie wszystkie egzemplarze posiadały te oznaczenia). Średnica tarczy wynosiła 4,5 cm. Oprócz PZO wytwarzała je firma zegarmistrza Zygmunta Jeznackiego w Warszawie, a także austriacka marka LG. Zakłady produkcyjne G. GERLACH produkowały takie busole właśnie dla Ligi Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwgazowej (L.O.P.P.). Dla wojska natomiast, w latach 1925-1927 busole kierunkowe zwykłe wyprodukowała w liczbie 1500 sztuk Fabryka Aparatów Optycznych i Precyzyjnych H. Kolberg i S-ka S.A. w Warszawie – Pradze, ulica Grochowska 35. Podobną ilość przyrządów wytworzyła założona w 1933 roku firma H. Kolberg i S-ka S.A., mieszcząca się przy ulicy Kujawskiej 5 w Warszawie. Busole tego typu sprzedawano również po wojnie, w latach 1947-1954. Produkowała je firma Veritas Sp. z o. o. w Warszawie, różniły się bakelitową oprawą, przed wojną w Polsce niestosowaną.

Busole te stały tak naprawdę na granicy podziału pomiędzy zwykłymi kompasami a busolami kierunkowymi. Łączyły w sobie cechy obu tych przyrządów, ponieważ były niewielkie, jednoczęściowe, okrągłe i przez to pasowały do raportówek a przy tym miały podziałkę, blokadę igły magnetycznej oraz wskazówkę kierunkową.



J. Trajdos, "Wielki Leksykon Uzbrojenia Wrzesień 1939, Tom 201, Busole i Kompasy", Warszawa 2020, s. 19, 20.