Krzemień używany w zamku skałkowym dawnej broni do krzesania iskry na panewce. Zachowany w oryginalnym owinięciem z blachy ołowianej.
Zapalenie
prochu na
panewce następuje od iskier powstałych przy uderzeniu skałki (kawałka krzemienia) zamocowanej w szczękach
kurka o
krzesiwo (płytkę metalową) przymocowane z prawej strony broni. Po naciśnięciu spustu broni, kurek ze skałką opadał na krzesiwo. Iskry padały na panewkę z prochem zapalając go. Płomień z panewki poprzez
otwór zapałowy z boku lufy dostawał się do komory powodując zapłon ładunku prochowego. Zamek skałkowy
wynaleziony został ok. 1570 roku, a rozpowszechnił w drugiej połowie XVII w., wypierając wcześniej stosowane zamki
lontowe i
kołowe. Zastąpienie
pirytu stosowanego w
zamku kołowym krzemieniem pozwoliło na uproszczenie i potanienie konstrukcji, a przy tym znaczne uproszczenie obsługi broni. Zamek skałkowy stosowany był powszechnie od końca
XVII do połowy
XIX. Zastąpiono go
zamkiem kapiszonowym, a następnie
amunicją zespoloną.
https://pl.wikipedia.org/wiki/Zamek_ska%C5%82kowy