Wielkopolanie na ślubnym kobiercu ...fotografie

To kolejna nasza opowieść o dawnej fotografii ślubnej. Tym razem postawiliśmy na realizację sposobu "Powiększenia przeszłości". Novum polega na prezentacji fotografii w znacznie powiększonym formacie. Obraz bardziej przystępny dla oka niż nawet przez solidną lupę. Klimatyczne wnętrza Kawiarni Artystycznej "Kóltura" w Poznaniu jakby stworzone dla takiego widowiska na zimowy miesiąc zamieniły się
w salon Muzeum Figur Weselnych Madame de SWAT.
Tak jest na żywo w "Kólturze" do końca tego miesiąca. Dziesiątki starych fotografii na ścianach, kilka setek weselnych obrazów emitowanych na dużym ekranie. W wybrane dni, wystawie towarzyszy ścieżka dźwiękowa według tekstu "Wesela" Wyspiańskiego, specjalnie przygotowana na czas wydarzenia, przez wychowanków i podopiecznych Bogdana Żyłkowskiego - ważnej postaci kulturalnego Poznania.
"Wielkopolanie na ślubnym kobiercu" stare fotografie ślubne z wielkopolskich domów.

Wesele w lutym na 23 Lutego w Poznaniu

Niemożliwe stało się możliwe. Ale do tego potrzeba było "Kóltury". Kawiarnia Artystyczna w Poznaniu o tym przewrotnym nazwaniu, przygotowała spektakl przeszłości w scenerii ślubu i wesela. Szykuje się swoisty rekord pretendujący do Księgi Guinnessa. Ściany "Kóltury" wypełnią się Gośćmi Weselnymi. Wystawa dawnej fotografii ślubnej zawładnie przestrzeniami lokalu na cały miesiąc. Olbrzymi temat, tym razem ograniczony do Wielkopolski, zachęca Tutejszych do udostępnienia własnych rodzinnych pamiątek, wprowadzenia na salony dziadków, pradziadków, pamięć Ich uroczystej chwili. Chciałoby się powiedzieć: "Idzie luty, ubierz buty" a będąc przy słowie, dodam: "Trza być w butach na Weselu!" Tym bardziej, że zaproszenie aktualne przez 30 kolejnych dni Kawiarnia Artystyczna "Kóltura" w Poznaniu ul. 23 Lutego nr 830.01. - 28.02. 2018 r. 30 stycznia - dzisiaj premiera obrazów oraz słuchowisko "WESELE" S. Wyspiańskiego. Początek o 19.05 http://www.muzeumslubu.pl

portret małżeństwa

XIX wiek - Ameryka rok 1899

Koniec XIX wieku. Wielkopolanie przebywający na emigracji w Ameryce, zawierają związek małżeński. Fotografia wykonana w profesjonalnym studiu. Fotografia datowana jest rokiem 1899, para uwieczniona na obrazku – to Wielkopolanie. Wzięli ślub w Ameryce, dokąd wyemigrowali „za chlebem” Jak w telenoweli, Ona była kucharką, On kamerdynerem... Pobrali się za wielką wodą, z wielkiej miłości. Potem wrócili do Ojczyzny, osiedlili się w małej wiosce koło Mosiny. Pamiątkowa fotografia ślubna wykonana została w nieznanym nam atelier, wyposażonym w typowe dla ówczesnych salonów fotograficznych rekwizyty – malowane tło, tak zwane panneau zmieniane stosownie do okoliczności, kwiaty w dekoracyjnych wazonach, których obfitość w tym przypadku ma nadać szczególnie uroczystą oprawę nowożeńcom, wzorzysty dywan i aksamitne zazwyczaj story lub portiery – nieodzowne we wnętrzach z końca XIX wieku. Suknia ślubna tej kobiety nosi cechy charakterystyczne dla mody z początku lat dziewięćdziesiątych XIX wieku – sylwetka szczupła w ramionach, niewielki, zaokrąglony dekolt, wąskie rękawy wszyte z małą główką, wyraźnie podkreślona talia i krój spódnicy nadający jej kształt dzwonu. Dołem spódnica obwiedziona jest płaską plisą. Ubiór pana młodego, można nazwać strojem kombinowanym. Składa się z marynarki jednorzędowej, długiej nieomal jak surdut i spodni z innego, trochę delikatniejszego materiału. Nie są to jednak spodnie sztuczkowe charakteryzujące ówczesnych elegantów. Zaprasowane kanty jego spodni świadczą, iż były to spodnie wyrabiane konfekcyjnie, a nie robione przez krawca na miarę. Konwalie w butonierce i gruby, starannie zawiązany węzeł krawatowy są w tym męskim stroju głównymi atrybutami elegancji. Natomiast sznurowane trzewiki z widocznymi oznakami noszenia są już elementem ubioru codziennego. Ślubna para na tej fotografii ujmuje skromnością, pielęgnowaniem tradycji i niewymuszonym wdziękiem tego jedynego w życiu stroju... Jeden obraz potrafi zastąpić tysiąc słów. * Najstarszy eksponat wystawy, dotarł listem zwykłym, w kopercie zabezpieczonej kartonikiem chroniącym przed złamaniem. Wczesnym popołudniem otrzymaliśmy telefon z zapytaniem czy jesteśmy zainteresowani taką fotografią, a nazajutrz doręczyciel dostarczył przesyłkę oznaczoną priorytetem. Nie zdawał sobie nawet sprawy jak cenny skarb przenosił tego dnia w swojej wielkiej, czarnej torbie. Magdalena – Nigdy nie przypuszczałam, że ta fotografia wzbudzi takie zainteresowanie i że kiedykolwiek tyle będzie o niej napisane, że z taką pompą i rozmachem zostanie zapowiedziana wystawa i na dodatek za pomocą mojego rodzinnego zdjęcia. Kiedy powiedziałam mamie, jeszcze przed Targami, że w Głosie Wielkopolskim opublikowano naszą fotografię i do tego, na okładce „Świata Rodzinnego” nie chciała mi uwierzyć. Dopiero kiedy sama zobaczyła. To było spore wzruszenie, oczy nabiegły łzami. Ożyła rodzinna historia. Fotografia przedstawia moich pra, pradziadków. Śmiało określamy, że ślub ten odbył się w 1889 roku. Jeszcze przed wysłaniem fotografii, dla własnego spokoju ducha, wybrałam się do małej wioski pod Mosiną – na stary cmentarz. Tam znajduje się grób prapradziadka. Na tablicy nagrobkowej odczytałam datę jego urodzin, rok 1875. Wszystko pasowało do całości. Z rodzinnych opowieści wiem, że prapradziadkowie wzięli ślub w Ameryce, gdzie wyemigrowali „za chlebem”. Jak w prawdziwej powieści o życiu. Ona była kucharką, On kamerdynerem... Pobrali się za wielką wodą, z jeszcze większej miłości. Potem wrócili do Ojczyzny. Osiedlili się w małej wiosce koło Mosiny Właśnie Magdalena zainspirowała mocne postanowienie - konieczności doprowadzenia pomysłu do finału i zorganizowania wystawy starej ślubnej fotografii. Mając taki eksponat we własnych zbiorach zmotywowany zostałem do dalszych poszukiwań pamiątek ślubnych. Niczym Kolberger, wędrowałem po mieszkaniach Wielkopolan, którzy zechcieli podzielić się swoimi pamiątkami. Z zaciekawieniem wysłuchiwałem opowieści wydobytych z pamięci okoliczności ślubów utrwalonych w portrecie na pożółkłych już kartonikach. Wystawa stała się wydarzeniem. Otwarta dla publiczności, trwała zaledwie jeden dzień. Dla tych, którzy brali w niej udział, długo trwać będzie w pamięci. Ludzie mieli okazję powspominać, zakręcić łezką w oku, odświeżyć rodzinne przyjaźnie, odnaleźć przeszłość. Udał się nam wywołać ducha przeszłości, tym razem w ślubnych szatach. I tak się to zaczęło. Wystawa „Wielkopolanie na ślubnym kobiercu” doczekała się kilku realizacji. Mamy ponad 300 eksponatów. Małe oryginały, powiększone do formatu A3 oraz – zupełnie duże 110 mm x 170 mm.

Czesława i Czesław Żmijewscy

Czesława i Czesław Żmijewscy ślubowali kwietniową porą 1956 roku. W tym roku świąteczna niedziela przypadła na dzień 1 kwietnia - wspomina Pani Czesława - gdyby nie ten specyficzny układ kalendarza, na pewno zdecydowalibyśmy się na Wielkanoc. A tak, w prima aprilis jakoś nie pasowało. Wybraliśmy trochę późniejszy termin sobotę, 7 kwietnia. Pogoda dopisała na medal, słońce grzało wiosennie, radośnie. Dzień był piękny. Smochowickie wesele, trwało całą parą. Kwiecień w każdorocznej statystyce ślubów, zajmuje zaszczytną pozycję. To właśnie okres świąteczny rozpoczyna frekwencję na ślubnym kobiercu. Kiedy Wielkanoc przypada na pierwszą kwietniową niedzielę, miesiąc ten ma nadzwyczaj wysokie notowania wśród najpopularniejszych dla ślubowania miesięcy. Nawet brak literki „r” w nazwie, nie wstrzymuje decyzji tysięcy narzeczonych. Pary, które wierzą, że wielkanocny ślub przyniesie im szczęście, nie wstrzymują się nawet ze złożeniem sobie przysięgi małżeńskiej w lany poniedziałek. Twierdzenie o szczęśliwości wielkanocnych ślubów nie opiera się jedynie na przesądach. Podobno statystyki sądowe potwierdzają ten fakt liczbami. Ilość rozwodów wśród par, które pobrały się w tym okresie, jest najmniejsza. Znawcy tematu, podkreślają: „Wielkanoc - zawsze było to w Polsce święto rodzinne. Jedną z największych atrakcji było wielkie obżarstwo. Po czterdziestodniowym Wielkim Poście już od Palmowej Niedzieli czekano z niecierpliwością na ten dzień, śpiewając: Jedzie Jezus, jedzie weźmie żur i śledzie, Kiełbasy zostawi I pobłogosławi... No to kiedy lepszy czas na weselną ucztę? Jedyna obawa, że wyposzczonych gości trzeba będzie w dwójnasób wyżywić i napoić. Po wielkiej przerwie w uciechach, teraz czas właśnie dać do wiwatu. I nie szczędzić wiele, na muzykę, na wesele! Pora ta często przyjazna w pogodę, można stoły, stołki powystawiać na powietrze, „na łonie natury” doświadczać rokoszy stołu, potańczyć w plenerze. Okres około świąteczny też zdobył sporą popularność wśród nowożeńców, przez sam urok kwietniowego czasu. Dzień zaczyna być dłuższy od nocy, światło bierze górę nad ciemnościami, przyroda wraca do życia. Jak tu w ten czas nie radować się? Nie weselić?

pamiątka zbiorowa

Niebanalnie wyeksponowana fotografia na scenie wystawy "Wielkopolanie na ślubnym kobiercu" Na głowami zwiedzających, nazwijmy Ich na ten czas weselnymi Gośćmi - zawisł walec o średnicy oklejony panorama uzyskana z wyciętego kadru sporej wielkości fotografii. Przemierzając dookoła tego ogłoszeniowego słupa podziwiamy panoramę pierwszego rzędu znakomitych uczestników wesela z tamtych lat oczywiście wraz z młoda parą. Instrumenty weselnej kapeli zapowiadaja prześwietną zabawę. Akordeon,trąbka, klarnet i oczywiście bęben...Oj będzie wesoło! Gdyby prezentowane zdjęcie pozostawić bez pomniejszenia o widoczny na wystawie fragment - cały obraz miałby 163 centymetry szerokości i prawie metr wyokości. Powiększenia z wystawy mają format wynikający z podstawy od 70 do 100 cm. Powiedzmy sobie szczerze: rzucają sięw oczy Ślubna para to; Helena Arpel, Rdward Brudziński jest rok 1952 Czempń W najwyższym ( ostatnim) rzędzie grupy weselnej, pomiędzy oknami budynku widzimy rozweseloną parę. Kobieta trzyma w dłoni szklany pojemnik (być może szklankę). Stojący obok mężczyzna, zauważmy - w lewej ręce trzyma delikatnie przechyloną butelkę. Nalewa jakiś płyn do podstawionej szklanki. W klapie marynarki ma wpiętą wstążeczkę. Należy do weselnej drużyny. Spodobał mi się wypowiedź uczestniczki dyskusji, właśnie na temat takiej scenki na weselnym zdjęciu: "- Na początku myślałam, że to jacyś lekko już podchmieleni goście wyprowadzili przed dom butelczynę, żeby móc dokończyć dzieła. Tak oceniłam wesołków. Dopiero niedawno dowiedziałam się, że w ten sposób na fotografii weselnej wyróżniano specjalnie, specjalną parę mianowicie starszego Drużbę i pierwszą Druhnę." Taki zwyczaj obowiązywał nie tylko na wielkopolskich weselach, aczkolwiek w naszym Rejonie występował Bardzo często. KOD weselnego obrazu obejmował także inne wyróżnienia. Dla tego tematu, można by poświęcić osobny rozdział.

monideł to czar

Ślub z szablą

Adam Figaj Fotografia nie została opisana, żadnym imieniem, ani datą. Śledząc szczegóły utrwalonego obrazu postarajmy się umiejscowić ten ślub w czasie. Tym razem wizerunek pana młodego da nam najwięcej podpowiedzi. Mężczyzna jest wojskowym, jego stroju ślubnego nie mogła dyktować sezonowa moda, czy kaprys. Skoro zdecydował się wystąpić w mundurze, to szczegóły tego stroju w miarę dokładnie określą czas, w którym zdarzenie miało miejsce. Mundur i szabla oraz znajomość etnicznej przynależności tych ludzi ( zdjęcie ze zbioru ,,Wielkopolanie na ślubnym kobiercu”), te informacje pozwalają na stwierdzenie, że mamy do czynienia z żołnierzem kawalerii Wojsk Wielkopolskich. Drobiazgi charakteryzujące szable, pozwalają zakreślić łuk czasu, w którym mogło mieć miejsce to zdarzenie. Charakterystyczna rękojeść z pojedynczym kabłąkiem, pochwa zaopatrzona w dwa pierścienie z ogniwkami oraz w ostrogę, nasuwa podpowiedź, ze mamy do czynienia z szablą wzoru z 1919 roku tak zwanej szabli krechowiackiej. To przejściowa forma szabli między wzorem 1917, a wzorem 1921. Szabla używana była do 1935 roku. Takie rozszyfrowywanie obrazu może sprawić niezłą frajdę, Pomyśleć, że jeden obraz skrywa tyle słów i treści, a to jeszcze nie koniec :). Zawęźmy czas akcji naszej ślubnej pary, przyglądając się umundurowaniu. Jeden rząd guzików w kurtce, dwie kieszenie… takie zmiany przyniósł rok 1922. Zatem mamy trzynaście lat, żeby umiejscowić nasz ślub. Czy strój panny młodej pomoże nam domyśleć się dokładniejszej daty? Burzliwe lata dwudzieste wprowadziły do stroju ślubnego istotne zmiany. Ogólnie linia sukni, była prosta; talia została nieznacznie obniżona, a około 1925 roku była usytuowana na samych biodrach – w modę weszła, sięgająca tuż za kolana krótka spódniczka. Odsłoniła kolejny element stroju ślubnego, buciki na obcasie. Modne teraz krótkie włosy, pozwalają na kolejną kreację, tym razem kapelusza o bardzo prostej formie, mocno opinającego głowę. To moda codzienna, zanim przedostała się do ślubnej upłynęło trochę czasu. Ciekawe czy ktoś doczytał mój opis do samego końca :) Dzisiaj tylko "kopiowałem" tekst ale kiedy nadarzyła się okazja rozszyfrować, to co dzisiaj podaję na tacy, wtedy towarzyszyła pasja odgadywania, odkrywania czasu . Pamiętam jak z zaciętością dochodziłem tej treści. Do trzeciej nad ranem wertowałem myśli, żeby dodać do fotografii swoje odkrycie :))). Z satysfakcją odbieram polubienie :) Na tę chwilę czekałem od początku publikacji zdjęcia oraz słów :))) Wychodzi na to, że warto było i wtedy do świtu i teraz przez jakiś czas:) Dziękuję :) Marcin Bolforski Zawężamy dalej - mundur wz.19 z 6 guzikami - jeśli mnie pamięć nie myli, to one weszły po reformie mundurowej w 1927 roku. Beata Kurkiewicz Myślę, że przedział czasowy został dobrze określony. Panna młoda ma welon (nie kapelusz) nieco inny niż moja babka w 1920 roku, ale taki sam jak mama z ciocią na zdjęciu komunijnym ok.1930 roku. Pan młody jest w mundurze, bo tak nakazywał obyczaj... Adam Figaj Dziękuję za utwierdzenie we wnioskach i przyjazne dla mojej diagnozy czasowej słowa :) Halina Rybkowska Śliczna młoda panna młoda. Piękna para. Ryszard Marek Sienkiewicz Widoczny lewy pagon obszyty białą taśmą, prawdopodobnie sierżant. Adam Figaj Dziękuję za podpowiedź, to szczegół który umknął mojej uwadze. Potwierdza się prawda dobrze z bajki zapamiętana "Niech murarz domy , muruje, piekarz chleb piecze... itd. SMarcina Ewa Gieniusz W kawalerii nie było sierżantów tylko wachmistrze :-P Marcin Bolforski Ale to nie kawaleria. Ryszard Marek Sienkiewicz SMarcina Ewa Gieniusz A gdzie napisałem , że to kawalerzysta? SMarcina Ewa Gieniusz Sugerował Adam Figaj Adam Figaj SMarcina Ewa Gieniusz Przyznaję bez bicia, mało, że sugerowałem, to byłem zupełnie albo prawie zupełnie przekonany, że informuję poprawnie. Skąd to się wzięło? Już nie pamiętam, może tak zapamiętałem z rozmowy z darczyńcą, który dawno temu udostępnił mi ten obraz, a może w porywie własnych rekonstrukcji sam wpadłem na ten pomysł - już nie pamiętam :( Adam Figaj Marcin Bolforski Domyślam się, że Pana słowa świadczą o dobrej znajomości tematu i chylę czoła i poroszę o obszerniejszą informacje na temat . Udało mi się już publikować to zdjęcie w lokalnym dzienniku, w wydawnictwie towarzyszącym wystawie zdjęć ślubnych, ba nawet w wydawnictwie historycznym i nikt nie zakwestionował tego mojego domysłu. Pewnie nie trafił tekst opisu w ręce czytelnika obeznanego w historii munduru...Proszę powyższej treści nie przyjąć czasami jako prawdy kwestionowanej, a raczej prośbę pomocy w wyjaśnieniu historycznej prawdy :). Kusząc się na takie wyjaśnienia. przyczyni się Pan do pomocy w interpretacji i rekonstrukcji fotograficznej pamiątki, a ja będę miał okazję do bardziej poprawnej analizy ślubnego obrazu. SMarcina Ewa Gieniusz Panie Adam Figaj dziękuję za wyjaśnienia i proszę się nie martwić czasami zdjęcia a raczej ich szczegóły mogą być mylące. Fakt są znawcy, którzy ze zdjęcia wiele mogą odczytać a wiem że jest ich sporo. Znam takich bo sama jestem "fanką" kawalerii. Pozdrawiam i dobrej niedzieli życzę!!! Adam Figaj Dziękuję. Mam ciche spodziewanie, że uzyskam prawidłowe podpowiedzi. Wierzę, że ktoś ze znajomością tematu, może jeszcze dzisiaj odwiedzi mój wpis i podzieli się poszukiwaną wiedzą :). Mało tego - zrobi to w sposób przekonywujący i nada moim opisom prawidłowy kierunek narracji :) W końcu FB nie jest tylko dla przekazywania zachwytów ale także poprawiania wiedzy :))

dziadkowie

Stara fotografia ślubna moich dziadków ze strony ojca. Na ślubnym kobiercu stanęli Jadwiga i Stefan Figaj. (Dziesięciolecie dwudziestego wieku miało się ku końcowi 25.09.1918 r.).

siedmiu wspaniałych

Siedmiu wspaniałych.Sześciu drużbów i pan młody. Siedmioosobowa męska ekipa wypełnia pamiątkowy kadr. To samo studio,to samo tło, ten sam fotograf. Te same elementy co na poprzedniej fotografii uwieczniającej grupę młodych dam, uczestniczek tego samego ślubu, tego samego wesela.Pan młody wiadomo, to ten w centrum obrazu. Wyglądana najstarszego członka tej grupy weselników. Chociaż pozory mogą mylić. Po jego prawej stronie mężczyzna z torsem przepasanym białą szarfą. Wnosząc z zwyczaju praktykowanego podczas śubnych uroczystości na terenie Wielkopolski, mężczyzna ten jest pierwszym drużbą. Może to brat, a może najlepszy przyjaciel? Na pewno człowiek bardzo ważny dla pana młodego. Jest rok 1930, czy takie ujęcie jest w tym czasie popularnym obrazem ślubnej pamiątki? Zdjęcie "ustawiane", kompozycja wybrana przez mistrza migawki. Wszyscy odświętnie ubrani. Odświętnie ale nie równo. Mały kalejdoskop męskiej mody. W przewadze marynarki zapinane w jednym rzędzie z jednym wyjątkiem "dwurzędówki" najmłodszego uczestnika. U dwóch panów wąsik w jednym stylu. Wszyscy mężczyźni z białą kokardką w klapie marynarki. Z wyjątkiem jednego, wyróżnionego dodatkowo ciemnym wybarwieniem muchy. Fotografia zapisana na odwrocie skromnym zapiskiem: "rok 1930". A tyle można o tym obrazie powiedzieć. Zapewne można jeszcze więcej ale w tej chwili przyjmicie Państwo zaproszenie do dalszej dyskusji - co można jeszcze dopisać do oglądanej fotografii?

siedem druhen "z fotosa" 1930

Druhna http://thedaltonist.pl Sugerując się tytułem można tę informację przyjąć za poprawną ale wystarczy przyjrzeć się uczestniczkom obrazu i już jawi się cała prawda: druhen jest sześć. Dama z okrytą głową to zapewne panna młoda. Sumując jednak, jak w tytule - można uzyskać ciepły klimat popularnej niegdyś piosenki. Piszę niegdyś, ponieważ obecnie nie natrafiłem na wykonanie tego przeboju. Znakomite w swej postaci i zjawisku - Radio Pogoda nie emitowało tej szlagierowej piosenki w tym roku - przynajmniej podczas moich z tym Radiem przebywań

srebrne wesele

Stanisława Mazurkiewicz-Adamczak i Jan Adamczak 1921 r. srebrne wesele ślub w 1896 r. ( 10 dzieci ) J (jubileuszowe serduszko) Zaproszenie do studia Jak wyglądała sesja zdjęciowa w początkach XX wieku Państwo Dulscy u fotografa. (Podpatrzył humorysta.) Ciut, ciut zmienione dla potrzeb obrazu. Wpadłem wczoraj do fotografa w jakimś interesie, lecz w poczekalni proszono mnie, bym się chwilę zatrzymał, bo fotograf zdejmuje właśnie grupę familijną z okazyi srebrnego wesela rodziców. Ludzie, którzy obchodzą uroczystość srebrnego wesela zaciekawiali mię zawsze z różnych względów, więc przez na pół odchylone drzwi przypatrywałem się ustawianiu członków rodzinnej grupy, złożonej z kilkunastu osób. W samym środku siedzieli już solenizanci. On postawny z piersią wypiętą do przodu dumny właściciel sumiastych wąsów. Zaprzeczenie Dulskiego. Ona — pani Dulska, albo co najmniej jej najbliższa krewna, pomagała ustawiać piękną grupę, zrywając się ciągle z miejsca, aby obejrzeć całość. — Proszę cię, Kundziu, zostaw to panu... — Ale mój drogi, nie wtrącaj ty się do tego. Jak mam zostawić, przecież to dla nas jest przeznaczone, a nie dla tego pana. Dla nas to jest pamiątka na wieki i musi dlatego być porządna. Halu, trzymaj głowę prosto i nie opieraj się o Zdzisia, a z tym Stachem to skaranie boskie, wiecznie ma otwarte usta, aż mu język cały widać. Zamknij bodaj na chwilę... tak... I znowu zajęła swoje miejsce. Fotograf, który tym czasem ustawiał aparat, zbliżył się teraz do grupy. — To niedobrze, proszę państwa, wypadnie nieładnie. — A mówiłam... — przerywa matka. — Tak jest... Pan będzie łaskaw zamknąć na, chwilę usta. — Ja zamknę — mówi Zdziś przytłumionym w nosie głosem — ale dopiero kiedy pan będzie miał zdejmować i da mi znak, bo ja teraz przecież muszę oddychać... — Tak jest — dodaje ojciec — on ma wiecznie zatkany, zabity nos, to -się jeszcze udusi. — A panienka będzie łaskawą wyjąć paluszek z buzi — mówi fotograf do sześcioletniej może wnuczki. — Już znowu trzyma Andzia palec — zrywa się babka — ja ci ten palec odetnę. — Już się mama znowu czepia mojej Andzi — zabiera glos młoda i przystojna matka Andzi. — A czegóż trzyma palec w gębie? — A gdzież go właściwie ma trzymać, przecież to dziecko jest. Andzia wybucha rzetelnym płaczem ciężko pokrzywdzonego człowieka. — Proszę państwa o spokój — mówi fotograf, który znowu wrócił od aparatu — ale pan dobrodziej zdaje mi się trochę drzemie, to oczy panu nie wyjdą... tak... .a pani dobrodziejka głowę źle trzyma... tak... więcej na prawo... tak... jeszcze trochę na lewo... tak... teraz proszę o spokój... Znowu źle... Łaskawa pani musi gdzieś podziać prawą nogę, bo inaczej wyjdzie córeczka z trzema rękami i trzema nogami... Proszę pana dobrodzieja nie spać jeszcze chwileczkę... Druga panieneczka z prawej strony, proszę wyjąć paluszek z noska. — Ty znowu! — woła solenizantka — ale ja proszę pana, muszę jeszcze raz zobaczyć całość, no tak... Ale mój zięć schował głowę i wyjdzie bez głowy, a potem będą mówili, że moja córka... Albo starsza córka... Maniu czegoś schowała złoty łańcuszek w fałdy, wyciągnij go na wierzch i popraw sobie fryzurę nad uchem, bo ci wylazła podkładka... — Więc proszę państwa — mówi dalej fotograf, gdy stara wróciła na swoje miejsce — teraz proszę chwileczkę spokojnie, bo robimy zdjęcie... Tylko ten młody panicz raczy na chwileczkę zamknąć usta... A pani dobrodziejka jest zachmurzona, proszę o uprzejmą minę... nie tak nieszczęśliwą... no... — Nie mogę, panie, bo przypominam sobie, żem w domu zapomniała zamknąć bieliznę i rozkradną mi sługi wszystko. — Teraz znowu pan dobrodziej zasnął, proszę tam łaskawie obudzić... a panicz raczy zamknąć usta... Uciekłem, nie mogąc się doczekać fotografa, i zdaje mi się, że ta grupa familijna jeszcze' ciągle poprawia sobie u fotografa głowy, ręce, nogi, usta, języki i podkładki do włosów. Scenariusz sesji srebrnego wesela według źródła: Tygodnik Ilustrowany : dodatek do "Dziennika Cieszyńskiego", 1909 NR 35. Fotografia ze zbioru "Wielkopolanie na ślubnym kobiercu"

mieszczańskie wesele

Tym razem mieszczańskie wesele. Przyjęcie w domu. Mieszkanie w Poznaniu przy ulicy Żupańskiego - 25.10.1930 Weselnicy ( widoczni) w liczbie 24. Wszyscy w jednym pokoju ale stół weselny zapewne rozciągnięty przez szerokość całego mieszkania. Odległość pomiędzy nakryciem ( filiżanki) sugeruje, że w tym stylu, dla wszystkich zastawiony stół przybrał niebywałych rozmiarów jak na mebel ustawny w mieszkaniu. Na dwunastu biesiadników - jeden ksiądz. Czy to były sztywne proporcje? A może jeden z księży, to ktoś z rodziny? A drugie może - to ksiądz z parafii młodej, drugi z parafii młodego? Na zupełnie pierwszym planie - zgaduję; dwie panie Babcie i Dziadek. U boku młodych z jednej i z drugiej strony duchowni. Na tych pozycjach zwykło się sadzić przy stole Rodziców. Czy na tym weselu zabrakło najbliższych? Czy to powód zaproszenia do domu? Czy jest w tym mieszkaniu jeszcze jeden pokój, pokoje przeznaczone na weselne tańce, muzykę, zabawę? Krysia Urbanowicz Ale pamiątka :) Maugo Maugo piękna fota, wielbię też te śledztwo, które uruchamiamy patrząc na zdjęcie, to, ile się domyślamy - cudo! Adam Figaj śledztwo wspomniane, to wytrawna zabawa, a zarazem podróż tam gdzie się jeszcze nie było. Fotografie to tajemniczy zwiastun przeszłości. Zatrzymany obraz podpowiada, że należy pamiętać :) Izolda Izolda Cudowne Maugo Maugo zapraszam na http://www.amw.org.pl, to miejsce naszego projektu digitalizacji zbiorów, gorsze technicznie, artystycznie też, ale jakże ciekawe zdjęcie muzykantów z Grójeckiego, sygnatura AMW_IV_001_33_2k - grójeckie Na weselu kuzynki w Warszawie, na ul. Pańskiej, przed II wojną. Gra Stanisław i Aleksander Staniszewscy z Miechowic Krysia Urbanowicz Obejrzałam. Trochę "kontuzjowane" ale cenne :) Danuta Mitosek-Sabbo Nie na wszystkich weselach w domu były tańce... Czasem goście siedzieli w dwóch pokojach, drzwi były otwarte, a matki młodej pary krążyły z talerzami. Chodziło o to, żeby było wesoło i razem, niekoniecznie hucznie. Danuta Mitosek-Sabbo Nie było to takie trudne, pokoje były w amfiladzie. Julitta Surmacka Towarzystwo eleganckie, panie ufryzowane! Fragment rozmowy o fotogrfii ślubnej - cytat ze stron powieści "Staruszek ślub"

Z ciekawą historią w tle

"Ślub moich rodziców, który odbył się 22 lipca 1939 roku w Pawłowicach koło Leszna, odbył się w kościele parafialnym pod wezwaniem Matki Boskiej Śnieżnej. Zdjęcie ślubne zostało wykonane przez fotografa z Leszna. Ślub cywilny odbył się w Urzędzie Stanu Cywilnego w Krzemieniewie. W podróż poślubną rodzice wybrali się do Ciechocinka. Po powrocie do domu i kilku dniach pobytu, wybuchła II wojna światowa..." wspomina Danuta Popiak Górska Danuta Mitosek-Sabbo Urocza Panna Młoda. Aleksandra Chojnacka Śliczna ..... Izolda Izolda Co było dalej Zosia Mazurek Moi Rodzice wzięli ślub w Katedrze 15 sierpnia 1939 roku, też nie myśleli o wojnie. Wkrótce Tata uczestniczył w ewakuacji samolotów z Pola Mokotowskiego i zostawił młodą żonę w Warszawie. Halina Górska Jaka śliczna, subtelna, młodziutka...panna młoda. Ewa Wendeker Piękna para! Halina Rybkowska A moi Rodzice wzięli ślub 1 września 1939 roku... W pierwszy dzień wojny... Adam Figaj To fotografia z ciekawą historią w tle, opowiem ją Państwu: "Kiedy wojska najeźdźcy zaczęły poruszać się w głąb kraju, rodzice pani Danuty postanowili uciekać przed nimi do Warszawy. Niestety, pomysł ten okazał się być niewypałem, gdyż tam też już wtargnęli Niemcy. Wrócili zatem do swojego domu, który zastali okradziony ze wszystkiego co pozostawili. Olbrzymie dwa psy, które w nim zostały - zastrzelone. W drzwiach znajdowały się ślady kul, to wskazywało na zastrzelenie zwierząt. Zaczęli więc urządzać się na nowo. Niestety, pewnych skradzionych rzeczy nie udało się odzyskać, a wśród nich zdjęcia ślubnego." Danuta Popiak Górska Po jakimś czasie, matka wybrała się na spacer po miejscowym parku. Jakież było jej zdumienie, gdy na ziemi, na trawniku ujrzała swoje ślubne zdjęcie. Był to dobry omen na ich dalsze życie. Przeżyli szczęśliwie wojnę, a ich wspólne pożycie trwało ponad sześćdziesiąt lat. Wiesława Ptaszyk Wzruszająca historia. Krysia Urbanowicz To był dopiero cud:) Adam Figaj Zawsze kiedy opowiadam tę historię, odczuwam dreszcz emocji. Tak to zdarzenie graniczy z cudem, tym cudowniejszym, że bohaterowie - jak w bajce - żyli długo i podejrzewam szczęśliwie :) Krysia Urbanowicz Po prostu szczęściarze :)

wielkopolskie wesele rok 1909

Jestem przekonany, że zapowiada się pyszna historia :) Jest rok 1909... W dniu ślubu, który miał się odbyć przedpołudniem, na mszy św. zakupionej na intencję nowożeńców; Jadwigi Mockównej ze Spławia i Michała Turkowiaka z Gryżyny goście zaczęli zjeżdżać się już od samego rana. Przyjęcie weselne zaplanowano w domu gospodarstwa Agnieszki i Władysława Kaczorów w Kiełczewie. Agnieszka, to już zamężna, starsza siostra panny młodej. W przygotowaniu chyba najdłuższy opis jednego eksponatu w tym królestwie muzeów. Udostępnię zaraz po wprowadzeniu treści. Lektura tylko dla bardzo wytrwałych :)

0-34 Graj kapelo! 1947 r.

ślub, mundur, pałac 1936

81 lat dookoła jednej fotografii ślubnej Zdjęcie zbiorowe uczestników ślubu i wesela Anieli Moszczeńskiej i Aleksandra Losow 16 kwietnia 1936 roku. To zdjęcie starannie pielęgnowane od samego początku. Fotografia Ma swoją metryczkę. Zdjęcie wykonane zostało w sali balowej Pałacu w Kobylnikach. Panna młoda w charakterystycznym dla lat trzydziestych stroju ślubnym. Długa, biała suknia, długi biały welon, najprawdopodobniej białe (a już na pewno jasno wybarwione) kwiaty (białe róże?). Wszystkie kobiety na zdjęciu ubrane są w długie wieczorowe suknie, fason i styl odpowiednie ówczesnej modzie. Czy uwieczniona na fotografii grupa ludzi, to osoby z wyższych sfer? Adam Figaj Chyba można śmiało odpowiedzieć – tak. Samo miejsce świadczy o elitarnym wydarzeniu, pałacowe wnętrza dopełniają tego klimatu. Pan młody w wojskowym mundurze, pośród gości także mężczyźni w galowych mundurach. Oficerskie szlify na pagonach, dodają majestatu grupie specjalnych gości. Taki strój wieczorowy obowiązywał na balach i uroczystych przyjęciach. Charakterystyczne kurtki mundurowe ( wzór 1936 ), jednorzędowe, zapinane na 7 guzików mundurowych z orłem. Na stojąco wykładany kołnierz z wyhaftowanym wężykiem oficerskim. Na piersiach, poniżej stanu, naszyte kieszenie zapinane na małe guziki mundurowe. Charakterystyczne cechy munduru dla wzoru 1936 roku, gdyby fotografia pozostała anonimowa, bez jakiegokolwiek opisu, detale mundurowych, jasno określają rok rejestracji tego obrazu. 'Powróćmy jak za dawnych lat ..." Na wesele, do pałacu, nowożeńcy zajechali karetą, zaprzężoną w cztery siwe konie. W salonie do tańca grała ułańska orkiestra. A kiedy już zmrok zapadł na dobre, wesele przeniosło się do pałacowego parku...huk, ferie światła, barw, dymu, wystrzałowa część biesiady, wspaniały pokaz fajerwerków Adam Figaj To była sama przyjemność móc zaprezentować Państwu tę fotografię, poopowiadać dla uzupełnienia tego czego nie widać Jeżeli udało się wywołać klimat dla wspomnień, to zaraz zamykam sobotę, ostatnią wrześniową z przekonaniem, że to był mój kolejny udany dzień . Do zobaczenia przy kolejnym obrazie z minionych lat. Po opublikowaniu tej fotografii na łamach gazety, odnalazła się jedna z uczestniczek tego wesela, wtedy najmłodsza uczestniczka uroczystości. Rozpoznała także koleżankę z tamtych lat. Właśnie z nią zapragnęła podzielić się własnym odkryciem. Na tym weselu były młodziutkimi dziewczynami, teraz chciała to wszystko sobie dokładnie przypomnieć i przywróconą pamięci historię przesłać do Ameryki, dla swojej przyjaciółki. „Dom weselny był rezydencją Twardowskich. Janek był prawie w naszym wieku, jeszcze niezupełnie pełnoletni. Nie, nie ma go na tej fotografii. W tym dniu uroczystym, wykorzystując świąteczny czas i swobodę, nadużył napojów i dla przywołania równowagi nastrojów musiał położyć się spać. Przespał zaproszenie do wspólnej fotografii."

kiedy to było

W tym przypadku liczę na Państwa pomocne podpowiedzi. Pole do popisu dla znawców umundurowania to najbardziej dokładna wskazówka. Stwórzmy opowieść o tym zdjęciu. Pan Rafał Mieczkowski - znawca tematu w zakresie umundurowania, bywalec "Uwielbiam stare fotografie" dostarczył wiadomości pozwalające umiejscowić nasz portret ślubny na osi czasu. Otóż ze szczegółów munduru (najprawdopodobniej świadka ślubu) mężczyzny stojącego po prawej stronie panny młodej wynika, że zdjęcie zostało wykonane przed rokiem 1907. Wszelkie znaki czytelne w strojach bohaterów i zakamarkach obrazu potwierdzają mozliwość miejsca akcji w Wielkopolsce. Fotografia znleziona w mieszkaniu poznańskiej kamienicy, potwierdza taką sugestię. Eksponat można podziwiać do końca lutego w Poznaniu. Dokładniej w Kawiarni Artystycznej "Kóltura" przy ulicy 23 Lutego nr 8 Wystawa dawnej fotografii ślubnej : Powiększona Przeszłość -" Wielkopolanie na ślubnym kobiercu "

Ann Palmer - Detroit

Fotografie udostępnił pan Paweł z Poznania - eksponaty z wystawy starej fotografii ślubnej; "Wielkopolanie na ślubnym kobiercu"

czarny pomysł na ślub

rodzice Mietka do ślubu zajechali z fasonem:)

123 monidło dla WAS na pamiątke

Twarze panny młodej i pana młodego są wykrojone z obrazu. W powstałe w ten sposób otwory, można wcisnąć własne główki i polecić komuś pstryknąć pamiątkowa fotografie:) Na znak pamiątki, wspomnienia lub dowód że mieliście coś wspólnego z "Kólturą" :) Organizatorzy nie przewidzieli ograniczeń z jakimi mogą się spotkać osoby ciut starsze. Trochę się nie dziwię, bo przebywając wśród grona ponad stulatków każdy może poczuć młodzieńczą werwę. Jednak po przystąpieniu do sesji zdjęciowej można mieć trudności z jej zakończeniem. Dekoracja do ślubnego zdjęcia umiejscowiona jest dosyć nisko i potrzeba sporego przycupnięcia, co nie gwarantuje z kolei łatwego powrotu do postawy wyjściowej :) Warto jednak spróbować, efekt jest gwarantowany i do pokazywania dalej i spraszania kolejnych Gości :) A ile przy tym można poopowiadać :)

Portret jak malowany

Franciszka i Jan Jonalikowie rok 1927, fotografia czarno-biała Kochamy Stare Fotografie / We Love Old Photos Adam Figaj Na portrecie mama mojej cioci, będącej kuzynką mojego taty. Fotografia czarno biała na kartonie. Krysia Urbanowicz Jest Pan pewny, że to zdjęcie ? Adam Figaj Przyznam szczerze, że nigdy się wcześniej nad tym nie zastanawiałem. Najwyżej przypuszczałem, ze to rodzaj monidła. Oryginał miałem w rękach, obraz o niezwykłych na tamte czasy wymiarach plus minus obrazek 30 x 20 cm. Sam podklejałem przedarty gruby, sztywny kartonik...Zaskoczyła mnie Pani tym zapytaniem i teraz mam czas na myślenie, szperanie w pamięci ( już nie mam dostępu do oryginału ). Natomiast mam w swojej "świątyni dumania" powiększony ten obraz ( jakieś 120 x 80 cm) i widać dokładnie, że w okolicach podbródków bohaterów kadru jaśniejsze zakola, co może sugerować zdjęcie gotowej obwoluty kadru z podłożonymi wizerunkami twarzy. Oryginał nie brudził przy potarciu, zatem wszystko nie mogło zostać namalowane. Pozostałbym przy określeniu, że jednak w tej formie do czynienia miałem ze zdjęciem ( może zrobionym daleko później ale jednak ze zdjęciem Henryka Bardzo wyraźne i kontrastowe zdjęcie Adam Figaj Licząc, że fotografia ma już 89 lat, to obraz jest niezwykle ostry i wyraźny. Mam fotografie z okresu wejścia smoka Firmy Kodak - są już niektóre całkiem wybledzone i mało czytelne

Kurier Weselny

Gazetka okazjonalna na poczet wydarzenia: ślub i wesele. Dowcipny prezent dla nowożeńców.

p-38

Eugeniusz Dudziak . Piotrkowice - to właściwie cały opis tej dynamicznej fotografii. Całej reszty można doczytać z treści obrazu. Zdjęcie wyraźne , ostro zapisane kontury, twarze. Grupa weselników na tle murowanego, pięknie murowanego domu. Pamiątkę można śmiało zaszufladkować w przedziale lat pięćdziesiątych. To duże wesele. Jak wszyscy na raz ruszą w tany, zatętni ziemia w całych Piotrkowicach. Niezły fachowiec z fotografa, który wywołał tę weselną rzeczywistość. Ustawienie weselników jak od linijki, wszystkich i wszystko widać. W centrum młoda para, a z lewa i z prawa jakby wyrastające skrzydła stworzone z gości. Grupa weselna jak przed startem w nową rzeczywistość. Mocny weselny obraz w sam raz na okładkę lub ogromny plakat

UWAGA! za chwilę wesele

Dosłowny cytat zapisu informacji o zdjęciu z zeszytu będącego roboczym wstępem do katalogu zebranych fotografii: "troje dzieci pośrodku, po prawej akordeonista, tło cegła... Anna, Władysław Świtalscy" ok.1950 fot Czempiń

XIX końcówka wieku

zachowane w pamiątkach poznańskiego domu. Wystawca: pani Irena

xx w. - początki

Fotografia pozostawiona na opuszczonym strychu w poznańskiej kamienicy. Może to jacyś krewni ostatnich lokatorów miejskiego budynku. Ktoś pozostawił, komuś już nie był potrzebny. A może sam go kiedyś dawno, dawno znalazł i z jakiegoś powodu zatrzymał. Teraz uznał, że niepotrzebny. Fotografia mieści się w czasie od początku wieku XX, a może jest starsza. Nie miałbym wielkiego zdziwienia gdyby fotografia wykonana została w jakimś zagranicznym studiu, a z racji pochodzenia trafiła pod poznańskie strzechy. Mam podobną suknię ślubną na datowanym zdjęciu z roku 1910. Z drugiej strony w zbiorze starej fotografii amerykańska para powiela podobny bardzo krój sukni, a opis dyktuje, że zdjęcie wykonano w roku 1893. Owe siedemnaście lat różnicy pozwala na pierwsze przypuszczenie - jak wszystko z Ameryki trafia do nas z niemałym opóźnieniem. Dyskusja otwarta, Pastwo zapewne też macie jakieś doświadczenie w tym temacie

WESELE - miejsce dramatu - Puszczykowo

udostępnione przez rodzinę Żmijewskich. - Ta fotografia znalazła się na wystawie w znacznym powiększeniu. To pamiątka ślubna z rodziny mojej żony. Na ślubnym kobiercu stanęła któraś z szanownych Kuzynek. Był rok 1952 lub 53 - gromadne spotkanie weselników. Typowe zbiorowe zapamiętanie uczestników wesela. Działo się w Puszczykowie. To zdjęcie otrzymałem ze zbiorów domowych mojej teściowej jedynie z informacją przypuszczalnej daty i miejsca zdarzenia. Kiedy dwa dni temu miałem przyjemność oprowadzenia teściowej po ekspozycji wystawy. Omawiane foto przybrało bardzo wyraźne kształty. Odebrałem pochwałę: -" No teraz to przynajmniej bez wysiłku można dostrzec wszystko bez wytężania wzroku." Na dowód autentyczności usłyszanej treści byłem świadkiem jak na sporych rozmiarów obrazie moja teściowa rozpoznała samą siebie. Radość była po obu stronach:) Na rozpoznanym zdjęciu występowała jeszcze jako panienka. Sama ślubowała po trzech czterech latach od tego wydarzenia.

dlaczego kolorowe zakończenie?

odpowiadam; raz - fotografia jest ładna dwa - najbardziej weselna i wesoła z dzisiaj prezentowanych trzy - Karolina jest moją chrześniaczką, byłem na tym ślubie i weselu. Mało tego - rozpoznaję weselników Na ślubnym kobiercu stanęli Karolina i Andrzej. Działo się w Rzepniu, 2015 rok.

Muzea

Wystawa otwarta dnia: 5 lutego 2018

Autor:

wolnomariusz

Wykorzystane muzea:

Muzeum ślubu

Zaproponuj eksponat

Ciekawa wystawa

5

1