Opis muzeum :
Muzeum gromadzi latarki elektryczne używane w okresie II wojny światowej przez żołnierzy Wehrmachtu i Waffen SS oraz innych formacji wojskowych i paramilitarnych III Rzeszy.
Ze względu na niedostateczne oświetlenie dróg, miast czy wsi latarka była elementem wyposażenia, który posiadał praktycznie każdy niemiecki żołnierz. Niektórzy otrzymywali latarki przydziałowe m. in. dowódcy plutonów i kompanii, strzelcy karabinów maszynowych czy motocykliści. Pozostali zaopatrywali się w nie sami - kupowali, przynosili własne z domu czy zdobywali na nieprzyjacielu. Oprócz oświetlania dróg, odczytywania po zmroku map czy meldunków służyły także do sygnalizacji i porozumiewania się na polu walki.
W użyciu były latarki cywilne i wojskowe produkowane przez firmy niemieckie oraz zdobyczne zagranicznej produkcji. W III Rzeszy produkcją latarek zajmowały się firmy: Daimon, Pertrix, Zeiler, Hassia, Ennwell, WIF, Crone, Waldorp, Nirona oraz Berker. Każda z nich wytwarzała kilka lub kilkanaście modeli przy czym najbardziej zróżnicowaną ofertę miała firma Daimon. Oprócz tego na wyposażenie niemieckich żołnierzy trafiały latarki polskie (Elektrodyn, 10 godzin), francuskie (Wonder, Codextra), włoskie (Pagani Milano) czy radzieckie.
Wytwarzane były przede wszystkim z blachy stalowej a nieliczne z bakelitu i miały prostokątny kształt. Po jednej lub po obu stronach obudowy posiadały druciane lub skórzane uchwyty służące mocowaniu do kurtki mundurowej. Wyposażone były w dwustopniowy włącznik umożliwiający nadawanie sygnałów alfabetem Morsa. Modele wojskowe charakteryzowały się zastosowaniem ruchomej przesłonki na szkło, która kierowała światło w dół oraz kolorowych filtrów służących sygnalizacji - czerwonego, zielonego i granatowego. Posiadały szkła zwykłe (płaskie) lub skupiające (wypukłe). Latarki malowane były na kolor czarny, srebrny, feldgrau, panzergrau czy dunkelgelb.
Zapraszam do polubienia i zwiedzania muzeum oraz komentowania eksponatów.
W MyViMu od: 23 maja 2019
Liczba eksponatów: 10