1 Grosz Polski Królestwo Kongresowe 1816/1817

1 grosz polski (1816–1835) – moneta groszowa Królestwa Kongresowego okresu autonomii, wprowadzona ukazem cara Aleksandra I z 1 grudnia 1815 r., bita w miedzi w latach 1816–1835, wg systemu monetarnego opartego na grzywnie kolońskiej, wycofana z obiegu w lutym 1851 r.
 Awers: Na tej stronie umieszczono średni herb Królestwa Kongresowego orła rosyjsko-polskiego – dwugłowy orzeł z trzema koronami, w prawej łapie trzyma miecz i berło, w lewej jabłko królewskie, na piersi, na tle gronostajowego płaszcza, tarcza herbowa z polskim orłem. Na dole, po obu stronach ogona orła, znajduje się znak intendenta mennicy w Warszawie –

• I.B. (Jakuba Benika 1816–1827),


• F.H. (Fryderyka Hungera 1827–1830),


• K.G. (Karola Gronaua 1830–1834) lub


• I.P. (Jerzego Puscha 1834–1835).

Istnieją monety z rocznika 1818 bez znaku intendenta.
Rewers: Na tej stronie umieszczono nominał „1", pod nim napis „GROSZ”, poniżej „POLSKI”, a pod nim rok bicia: 1816, 1817, 1818, 1819, 1820, 1821, 1822, 1828, 1829, 1830, 1831, 1832, 1833, 1834 lub 1835.
Opis: Monetę bito w mennicy w Warszawie, w miedzi, na krążku o średnicy 20 mm, masie 2,8 grama, z rantem gładkim. Wg sprawozdań mennicy w latach 1816–1835 w obieg wypuszczono ok. 18 300 000 sztuk