Bieniszew - klasztor Kamedułów

Bieniszew-Klasztor – osada w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie konińskim.



Opis ilustracji jest błędny. Miejscowość nie nazywa się Mniszew, lecz Bieniszew, a kościół klasztorny istnieje do dziś (druga ilustracja).



Według przekazu zachowanego w kronikach zakonnych w wigilię Ofiarowania Najświętszej Maryi Panny 20 listopada 1662 roku siedemnastoletniej Zofii z Bochlewa ukazała się pięknie ubrana Pani, która wskazała jej wzgórze z rosnącą na nim samotną sosną. Oczom dziewczyny ukazał się wówczas nieziemski widok białych mnichów oddających chwałę Bogu. Matka Boża w widzeniu zapowiedziała, że wkrótce w miejscu tym powstanie klasztor, w którym zakonnicy będą poprzez nieustanną modlitwę i kontemplację wypraszać łaski dla wszystkich ludzi. Zofia, wypełniając polecenie otrzymane podczas objawienia, opowiedziała o wszystkim ojcu Antoniemu Krzesikowskiemu, który był kierownikiem duchowym kasztelana Alberta Kadzidłowskiego. Ten pod wpływem niesamowitej opowieści zdecydował się wspomóc finansowo fundację klasztoru na Sowiej Górze, w miejscu wskazanym przez Maryję. Wkrótce z Krakowa przybyli pierwsi mnisi należący do Kongregacji Eremitów Kamedułów Góry Koronnej, którzy zamieszkali gościnnie u ojców bernardynów w Kazimierzu Biskupim, potem zaś w Gosławicach, prowadząc jednocześnie starania związane z budową pierwszych zabudowań klasztornych. Fundacja dokonana przez Kadzidłowskiego została potwierdzona w dokumencie królewskim wystawionym 1 sierpnia 1663 roku.



Początkowo wzniesiono kościół drewniany, którego budowa zakończyła się w 1672 roku. W 1741 roku w klasztorze wybuchł pożar, w wyniku którego spłonęła znaczna część kościoła. Przygotowania do wzniesienia murowanego kościoła pod wezwaniem Narodzenia NMP prowadzono od 1747 roku. Jednak ze względu na bardzo skromne fundusze, znaczące prace budowlane wykonano dopiero w latach 1760-1781. Świątynia została dedykowana 14 maja 1797 roku.



Podczas rozbiorów zakonnicy zostali zmuszeni do opuszczenia pustelni. Majątek klasztorny podlegający administracji carskiej był grabiony i dewastowany.



W 1880 roku zabudowania pokamedulskie przejął hrabia Karol Mielżyński, chroniąc je tym samym przed ostateczną rozbiórką. Zaś w 1906 roku teren klasztoru stał się własnością hr. Stanisława Mańkowskiego, który po odzyskaniu niepodległości przez Polskę na własny koszt rozpoczął odbudowę zniszczeń i dzięki jego staraniom kameduli powrócili do eremu w 1937.

(WIKI)